Geheimtaal

Evert, de hoofd pannenlappeneter

Wij spreken tegenwoordig in codes als we tussen de middag een lunchwandeling gaan maken. Eerst was het nog gewoon: “Doen we nog een rondje Ikea?” En dan kon je kiezen voor een kort rondje, d.w.z. terug gewoon oversteken op de Europalaan. Nou ja gewoon…. het is min of meer een survivaltocht met al dat langsrazende verkeer tussen de wegwerkzaamheden. En je kunt kiezen voor een langer rondje. Dat langere rondje voert door het roze tunneltje. Het homotunneltje noemen we die. Vooral niet bukken wordt er dan gegrapt. Ik heb eens een halve tunnel met mijn veter losgelopen omdat ik alles serieus neem!
Maar dat rondje Ikea is dus niet zomaar een rondje. Nee, het betekent dat we daar een ijsje gaan halen. Maar om nu steeds te roepen dat we een ijsje halen is ook zoiets. Net of we van die vreselijke snoepkonten zijn. Dat zijn we natuurlijk wel, maar dat ga je toch niet zomaar toegeven. Dus er kwamen alternatieve uitdrukkingen, zoals: gaan we nog pannenlappen kopen? Of: ik moet nog even voor een kapstok kijken. Nu wekt dat soms bij de andere collega’s toch vragen op. Toen ik vorige week aan mijn vaste pannenlapcollega vroeg: “Heeee ben je rijp voor een pannenlap?” kreeg ik nogal wazige blikken toegeworpen van een paar andere collega’s, die zich hardop afvroegen wat wij toch voor jargon bezigden. En een uurtje later kwam een van die collega’s binnen, zette zich vlak voor me en zei: “En nou wil ik het voor eens en voor altijd weten. Wat bedoelen jullie toch met pannenlappen????”
Ik dacht bliksemsnel na over een passend antwoord zoals: van die dikke wanten zodat je je fikken niet verbrandt, of eh… schuursponsjes zoiets. Maar ze overviel me een beetje en ik heb het maar opgebiecht. Dus voor ieder ander die ook nieuwsgierig was en die dit toevallig leest: een pannenlap of plap, zoals we hem ook wel noemen is gewoon een ijsje.



Michel en Richard, de collega pannenlappeneters

Miami Vice

Kager plassen

Zondag hebben Theo en ik lekker een middagje gevaren in een speedboot met Michael, Denise en Tom, een vriend van Michael. Eigenlijk ben ik niet zo'n held in boten, want ik presteer het om op een waterfiets al zeeziek te worden, maar dit keer ging het prima. We waanden ons stiekem in een aflevering van Miami Vice uit de tachtiger jaren. In het begin hebben we alleen zachtjes gevaren en heerlijk genoten van de omgeving, maar na 18.00 uur ging Tom dapper het water in om het (voor het eerst) op de wakeboard te proberen. Zie foto hieronder:

"Action snapshot Tom on the wakeboard"

Captain Michael gaf aanwijzingen en een dot gas

"Don Michael Johnson"

Miami vice Denise en ik maakten actiefoto's, hoewel...
ze lijkt hier nog niet echt actief!

"Saundra Denise Santiago"

Uiteraard beweerde Theo dat hij - als hij jonger was - het ook wel had willen proberen, maar ja met die 4 keer geopereerde knie en met zijn (hoge) leeftijd van bijna 54 was dat toch te riskant. Iedereen weet dat mijn T-keteltje nooit verder dan met 1 grote teen in het water gaat, maar we hebben allemaal braaf geknikt ter bevestiging.
Dat dat wakeboarden nog niet zo simpel is zie je hieronder:

action snapshot Tom "off" the wakeboard

Na dat middagje varen, zijn we als afsluiting lekker met zijn vijven gaan eten in de Pasta Company in Zoetermeer. Het was maar heel goed dat we na het varen zijn gaan eten en niet ervoor, want ik denk dat de boot gezonken was na deze copieuze maaltijd!

Vakantiespelen

Hans en Anton


Ja het zit er weer op voor onze kinderen. De vakantiespelen zijn achter de rug. Ze zijn doodmoe maar voldaan. Ben wel erg trots hoor. Kunstdochter Diaantje is al jaren vrijwilliger, Zoon Hans zit al een paar jaar in de werkgroep, net als zijn vriendin Eusie. Ik ga in dit stukje dan ook een paar foto's plaatsen van vrijdag tijdens de optocht met de kinderen en het vreugdevuur. Ik vind het een geweldige prestatie wat ze voor de kinderen doen. Ga er maar eens aan staan: zo'n 700 kinderen een hele week bezig houden met spelletjes, hutten bouwen en weet ik wat nog meer. Er waren ca. 185 vrijwilligers actief. Ik vind het een goed teken dat er jonge mensen zijn die zich regelmatig inzetten voor dit soort activiteiten. Het geeft wat tegenwicht aan het beeld dat heel veel mensen van jongeren hebben: lawaaierig, egoïstisch, vernielzuchtig etc. Deze beelden trekken het weer een beetje in evenwicht. We mogen trots op onze jongeren zijn. Toen ik al die vrolijke kinderen voorbij zag trekken, werd ik blij en warm van binnen. Dat dit ook nog gewoon kan, zo tussen alle dreigingen van terrorisme door.


Optocht door de Noordstraat. Een onafzienbare rij kinderen, ouders en vrijwilligers. allemaal op weg naar het terrein aan de ringweg, waar het vuur onstoken gaat worden.



Diaantje is al vele jaren vrijwilligster en ze heeft er nog altijd lol in. Dat is overduidelijk te zien op deze foto!



Ook Eussie zit met veel plezier in de werkgroep. Ze loopt hier (halleluja met de handjes omhoog) voorop.


Optocht in de Brugstraat


Gert-Jan, een van de sponsors


Het vreugdevuur is het slot van de vakantiespelen. Het zit er weer op voor een jaar. Grote klasse jongens!

Infrastructuur op de schop

Al weken, zo niet maanden worden we in Utrecht geteisterd door wegomleggingen t.b.v. het vernieuwen van de Europalaan. Als je de pech hebt dat je daar in de buurt werkt is het dus elke dag een ware survivaltocht om op je werkplek te komen. En dat is nog niet alles: je moet ook nog een keer terug! Tegenwoordig zet ik mijn auto alvast aan de kant van Kanaleneiland neer, hoewel ik aan de overkant werk. Maar op die manier sta ik alvast in de goede richting, hoef ik niet al slalommend drie keer onder dezelfde snelweg door om weer richting huis te geraken. Het kost me ’s morgens twee minuutjes meer tijd, maar dat loont. Er zit 1 nadeel aan. Ik moet twee keer per dag de Europalaan oversteken om bij Europastaete te komen. Nu zijn er zogenaamde voetgangersoversteekplaatsen, maar als het voor ons groen is, is het ook groen voor het afslaande verkeer waardoor je eigenlijk nog meer gevaar loopt, want automobilisten hebben niet altijd door dat jij oversteekt, ze kijken links en rechts of er daar geen onverwacht verkeer vandaan komt met die rare omgebouwde situaties en zodoende zien ze jou over het hoofd. Maar, geen nood voor de mensen met suicidale neigingen: als je opgelucht weer ademhaalt omdat je die auto hebt kunnen ontwijken door de sokken er in te zetten, kun je altijd nog door de tram gegrepen worden want die manouvreert er ook nog tussendoor! Degene die dit systeem heeft uitgevonden moet echt een bloedhekel aan voetgangers hebben. Ik heb tijdens de lunchwandeling een paar foto's gemaakt vanaf de voetgangersbrug bij de tramhalte. Eigenlijk is de lucht het enige mooie, ondanks dat het een onweerslucht is. Een lucht zoals Karel Willink die schilderde: dreigend en donker en met net genoeg gaten in het wolkendek om er van dat felle witte licht doorheen te laten. Waarschijnlijk is dat onze schepper die met een knijpkat af en toe kijkt of we de aardkloot niet helemaal naar de ondergang helpen.

Pictogramschap

Ja, ik weet het. Dit woord bestaat helemaal niet. Ik heb het zelf bedacht. Komt omdat we de laatste tijd zo druk met cryptogrammen bezig zijn. Ik heb er zelfs een wegblog voor aangemaakt: Reentjes creepy crypto’s. En die pictogrammen dat is weer een ander verhaal. Ik was onlangs op bezoek bij mijn oudste zus en we zouden op internet onze familisite opzoeken. Volgens haar kon ze wel op internet maar niet in onze Jutafamily site komen. Nu lijkt me dat sterk, want die site is wereldwijd toegankelijk voor elke internetgebruiker. Je zou hooguit wat problemen kunnen hebben met sommige afbeeldingen of pagina’s omdat je firewall wellicht iets te streng staat afgesteld. Maar goed, ze startte de computer op en toen bleek dat het internet niet toegankelijk was. Nu is dat zo vreemd niet, want ze heeft een verbinding via de kabel en als er daar een storing is, kun je niet internetten. Simple like that. Volgens mijn zus kon ze dat ook al meteen zien omdat het poppetje onderaan het scherm niet groot werd en er stond een kruisje door. Uh wat?????
Nu weet ik dat ze nogal een digibeet is, dus ik probeerde uit te leggen dat dat poppetje niet haar interneticoontje was, maar het pictogrammetje van messenger. En dat het interneticoontje werd weergegeven door een beeldschermpje.
“Nee hoor, dat messenger gebruik ik niet eens. Bij mij wordt altijd het poppetje groot en als hij dan ook geen kruisje meer heeft ben ik op internet” zei ze triomfantelijk.
Tja tegen zoveel “logica” kon ik niet op. Nog een poging dan maar en ik probeerde uit te leggen dat het heel goed mogelijk was dat dat poppetje groot werd en het kruisje weg ging, maar dat dat kwam omdat haar messenger automatisch opgestart werd als haar internetverbinding tot stand kwam. Nou, maar dat was toch echt niet waar hoor. Misschien dat dat bij mij het geval was, maar bij haar was het altijd al zo geweest dat het poppetje groot werd en dat het kruisje verdween. Zelfs de mevrouw van de helpdesk had het gezegd. Nou en die moet het toch weten nietwaar? Zucht. Ik gaf het maar op. We probeerden nogmaals verbinding te maken, ze rommelde wat aan het modem, maar het wilde allemaal niet. Ik zocht in de computer het telefoonnummer van de helpdesk op, zodat ze die kon bellen. Dat nummer was zo gevonden, maar toen diende het volgende probleem zich aan: ze had net een nieuw mobieltje en was bezig geweest om een en ander in te stellen. “Hoe moet ik die helpdesk nou bellen?” vroeg ze, ondertussen mij met een bambi-blik aankijkend. “Misschien het nummer intoetsen?” opperde ik. Dat leek mij tenminste de meest snelle manier! “Maar ik zit in zo’n raar scherm!” klonk het wederom hulpeloos. “Als je hem nu eerst even dichtklapt en dan weer open, zit je waarschijnlijk weer in het hoofdmenu.” Ja hoor, dat was de ultieme oplossing. Helpdesk gebeld en er bleek inderdaad een storing te zijn in de kabel. We konden niet op internet. Een paar dagen daarna stuurde ze me een mail met de volgende tekst:
“Hoi Reen, wat denk je, de volgende dag kon ik weer gewoon internetten, met een groot poppetje zonder kruisje, rara hoe kan dat?”
Oef! Misschien moet ik toch eens overwegen om meneer Bill Gates persoonlijk een brief te sturen met het verzoek of hij een handleiding kan schrijven: “Pictogrammen voor Dummies”.