Infrastructuur op de schop

Al weken, zo niet maanden worden we in Utrecht geteisterd door wegomleggingen t.b.v. het vernieuwen van de Europalaan. Als je de pech hebt dat je daar in de buurt werkt is het dus elke dag een ware survivaltocht om op je werkplek te komen. En dat is nog niet alles: je moet ook nog een keer terug! Tegenwoordig zet ik mijn auto alvast aan de kant van Kanaleneiland neer, hoewel ik aan de overkant werk. Maar op die manier sta ik alvast in de goede richting, hoef ik niet al slalommend drie keer onder dezelfde snelweg door om weer richting huis te geraken. Het kost me ’s morgens twee minuutjes meer tijd, maar dat loont. Er zit 1 nadeel aan. Ik moet twee keer per dag de Europalaan oversteken om bij Europastaete te komen. Nu zijn er zogenaamde voetgangersoversteekplaatsen, maar als het voor ons groen is, is het ook groen voor het afslaande verkeer waardoor je eigenlijk nog meer gevaar loopt, want automobilisten hebben niet altijd door dat jij oversteekt, ze kijken links en rechts of er daar geen onverwacht verkeer vandaan komt met die rare omgebouwde situaties en zodoende zien ze jou over het hoofd. Maar, geen nood voor de mensen met suicidale neigingen: als je opgelucht weer ademhaalt omdat je die auto hebt kunnen ontwijken door de sokken er in te zetten, kun je altijd nog door de tram gegrepen worden want die manouvreert er ook nog tussendoor! Degene die dit systeem heeft uitgevonden moet echt een bloedhekel aan voetgangers hebben. Ik heb tijdens de lunchwandeling een paar foto's gemaakt vanaf de voetgangersbrug bij de tramhalte. Eigenlijk is de lucht het enige mooie, ondanks dat het een onweerslucht is. Een lucht zoals Karel Willink die schilderde: dreigend en donker en met net genoeg gaten in het wolkendek om er van dat felle witte licht doorheen te laten. Waarschijnlijk is dat onze schepper die met een knijpkat af en toe kijkt of we de aardkloot niet helemaal naar de ondergang helpen.