Het liefdesleven van de pinguin

Soms zou je willen dat je een pinquin was. Het zou het leven soms een stuk makkelijker maken. Je hoeft je nooit druk te maken over je lijn, want dat vet heb je nodig. Geen getreuzel voor de garderobekast omdat je niet weet wat je aan moet trekken. En verder lekker met een hele kolonie soortgenoten glijbaantje spelen, beetje vissen, achter elkaar aan zitten en als je het zat bent waggel je gewoon weer de wal op. Geen zorgen over je huis, je baan, je toekomst. Als je geluk hebt leef je een leuk leven op een mooie ijsschots met een stel andere gezellige pinguins. Heb je pech, dan zit je tussen een stel chagrijnen en worden je kinderen opgepeuzeld door een orka. Ook het liefdesleven van de pinguins is simpel, zo zag ik laatst in een oude documentaire van Jacques Cousteau. Het mannetje zoekt een mooie steen uit en biedt die aan aan het prinsesje van zijn dromen. Accepteert ze de steen, dan zijn ze verloofd en volgt al snel de paring. Niks geen ingewikkelde versiertrucjes en langdurige hofmakerijen. Gewoon hop hop er op en dat is het. Wel een beetje hilarisch om te zien trouwens, want het is net of het mannetje bezig is zich staande te houden op een springkussen. Bij mensen is alles toch een stuk ingewikkelder. Ik heb tenminste nooit een vrouw ontroerd een traan zien wegpinken omdat haar prins op het witte paard haar een mooie kiezel kwam brengen. Ik denk dat ze eerder zou denken dat ze met een beminnelijke idioot te doen had. In de documentaire had prins Charming net een prachtige steen uitgezocht en toen was hij zijn grote liefde ineens kwijt. Die liep tussen duizenden andere vrijgezelle meiden en die lijken allemaal op elkaar met die zwartwit outfit met geeloranje sjaaltje. Pinguins herkennen elkaar ook niet aan hun uiterlijk. Alleen door te roepen herkennen ze elkaar. Maar door te roepen moest hij de steen weer laten vallen. Een dilemma dus. In de mensenwereld kun je je dat niet voorstellen. Stel dat wij mensen elkaar ook alleen zouden herkennen aan het stemgeluid. En je lief is zijn stem een tijdje kwijt door een fikse verkoudheid. En dan kom je er ineens achter dat je al de hele week voor de buurman hebt staan koken! Je hebt zelfs zijn rug gemasseerd en intieme dingen in zijn oor gefluisterd..... Hmmmm misschien toch niks voor mij, zo'n pinguin bestaan.

Goede voornemens

Ooit heb ik ergens gelezen dat hetgene waar je je het meest aan ergert bij anderen, datgene is wat je in jezelf verafschuwt. Dus dat het een eigenschap is die latent in jou aanwezig is, maar waarvan je jezelf niet bewust bent. Nu heb ik me voorgenomen om vooral niet klakkeloos alles te geloven wat er zoal geschreven wordt. Maar dit is wel iets om over na te denken.

Een gewoonte waar ik me nogal eens aan erger is als iemand moppert over een situatie waar hij of zij in zit en er dan vervolgens niets aan doet om het te veranderen. Althans, niet de dingen die echte veranderingen zouden bewerkstelligen. Ik heb gemerkt dat ik zelf ook nogal eens de neiging heb om vervelende gesprekken/beslissingen etc. voor me uit te schuiven, totdat het dusdanig verwatert dat je er niet meer mee aan hoeft te komen, omdat dan niemand nog weet waar je het over hebt. Het gevolg is dat er niks verandert, waarna ik op mezelf ga mopperen dat ik de dingen weer eens te lang op hun beloop heb gelaten waardoor ik nu weer in hetzelfde gammele schuitje zit, als waarin ik de haven verlaten heb. Nou is dat leuke beeldspraak of niet? Er zit voor mij dus wel een kern van waarheid in de eerdergenoemde stelling.

De reden dat ik hierover begin is dat ik vorige week het boek "Authenticiteit, het pad naar jezelf" van Ed Nissink heb uitgelezen. En hoewel ik dacht dat ik al aardig op weg was om me te ontdoen van allerlei ongewenste bagage die ik in de loop van mijn leven had meegesleept, kwam ik - al lezende - tot verrassende inzichten.

Ik heb gemerkt dat ik nog steeds te vaak ja zeg als ik nee bedoel. Vaak verzin ik dan voor mezelf excuses waarom ik dat doe. Zoals: ik kan wel botweg nee zeggen, maar dan ben ik niet sociaal bezig, niet aardig maar egoistisch. Of ik vind dan dat ik het niet kan maken omdat die ander ook vaak dingen voor mij doet (ook als ik daar helemaal niet om gevraagd heb en het zelfs helemaal niet prettig voelt, omdat het verplichtingen schept waar ik niet op zit te wachten!). Dit is iets waarvan ik weet dat ik eraan moet werken als ik meer mezelf wil worden. Dat het stiller om je heen zal worden als je trouw aan jezelf blijft, zoals Ed in zijn boek schrijft, hoef ik niet als ongewenste bijkomstigheid te beschouwen, maar als bevrijding.

Het stukje over "geen zorgsyndroom hanteren" was voor mij ook uitermate leerzaam. Geen zorgsyndroom hanteren betekent niet dat je niet hulpvaardig mag zijn, maar simpel gezegd dat je je niet altijd en overal ongevraagd met iedereen moet bemoeien onder het mom van "ik zal jou wel even vertellen wat het beste voor je is". Ik heb me er zelf schuldig aan gemaakt naar anderen toe, maar ik heb het me even zo vaak door de strot laten duwen, die zogenaamde goedbedoelde adviezen waar ik geen moer aan had omdat ze voor mij niet werkten.

Dus in het vervolg geen ouwe dametjes meer helpen oversteken, zeker als ze helemaal niet naar de overkant willen en jou daarna ook nog met hun handtasje om de oren gaan slaan. :-s En er ook wat van zeggen als iemand mijn rotzooi op wil ruimen, die ik helemaal niet opgeruimd wil hebben!

Het boek "Authenticiteit, het pad naar jezelf" van Ed Nissink is een aanrader voor eenieder die de moed heeft om de confrontatie met zichzelf aan te gaan.

Dit was mijn theorie hierover. Nu nog de dingen in praktijk brengen! Mijn andere goede voornemens? Die ene die ik elk jaar heb: volg je hart, dan volgt de rest vanzelf.