stressen en relaxen

foto Renyberenklauw

Het wordt tijd dat ik weer eens wat meer ga onthaasten. Ik merk dat ik het zo druk heb met van alles en nog wat dat ik vergeet om voor mezelf te zorgen. Laatst vond ik in een van mijn bureaulades weer zo’n vergeten stel mandarijnen die daar iets te lang in de ‘isoleercel’ hadden gezeten. Ze waren duidelijk overleden en weer min of meer tot leven gekomen. Er was een geheel eigen cultuurtje ontstaan in de meest fascinerende kleuren: amazonegroen, nevelwit…. De verffabrikanten zouden er jaloers op kunnen worden. Het was alsof ik naar een soort herfsttafereeltje keek, van die mosfranje die in het ochtendlicht een beetje mysterieus glinstert en stofdeeltjes doet opwaaien in de net opkomende zon. Als je op die manier naar een rottingsproces kijkt is het eigenlijk best mooi. Zo zie je maar: mooi dood is niet lelijk.

Van de week was het op het werk ook een en al stress. Je te pletter werken om alles op tijd af te krijgen, donderdag heen en weer reizen naar Haarlem, vrijdag naar Zaandam. En toen vrijdag dan eindelijk de werktijd er op zat, was het zulk slecht weer dat de treinen allemaal vertraging hadden. Het station in Zaandam wordt verbouwd en het is overal tochtig. Dat de treinen niet op tijd reden had meer met de ijzige storm te maken dan met iets anders. Maar sommige dingen daar kan de NS echt wel iets aan doen, zoals bijvoorbeeld tijdig de teksten verwisselen als er een trein vanaf een ander spoor vertrekt.

foto Reny koeien in de wei

Zo stond ik halfbevroren op het perron te wachten tot die k..trein eindelijk kwam. En toen ik met nog een kudde andere blinde koeien de trein instormde en een warme coupe op had gezocht, werd er omgeroepen dat ‘deze trein niet richting Utrecht’ ging. Dus het hele zootje er weer uit en bibberend op de volgende trein wachten. Ook in Amsterdam centraal was het raak. Daar zagen we ineens een conducteur een supersprintje trekken naar de voorkant van de trein en werd er omgeroepen dat het wel even kon duren voordat de trein vertrok, omdat de ‘chauffeur’ ineens weg was…… En of we maar naar perron 10 wilden gaan, want die trein zou vast eerder vertrekken. (zucht) Wat was er met de goede man gebeurd? Niet goed geworden? Roofoverval op de machinist? Ik weet het niet.

Er kwam nog een wanhopige mevrouw naar me toe om te vragen of ik wist of deze trein in Duivendrecht stopte. Maar ik was helemaal nergens meer zeker van dus ik kon haar helaas niet helpen en stierde gehaast weer naar buiten, op naar perron 10. Het enige voordeel van al dat wachten was dat de aansluiting in Utrecht maar een paar minuten was. En… ik had tijd voor een geliefd spelletje van vroeger: mensen kijken! Vooral in Amsterdam stappen heel wat kleurrijke typetjes in. Gangsterachtige figuren met zonnebril en Al Capone gleufhoed. Antilliaanse vrouwen met superstrakke kleding en een vet Amsterdams allo accentje. Carrierevrouwen die in de trein verder werken op hun laptop en tussen neus en lippen door met collega’s werkbespreking houden. Op zulke momenten gaat mijn fantasie altijd met me op de loop en bedenk ik er een heel verhaal omheen wat al die mensen gaan doen als ze de trein uitstappen.

foto Renyallemaal pieten

Over kleurrijke types gesproken. Vandaag was er bij ons in het dorp de Sinterklaas intocht. Het gekke is dat, hoewel wij hier vlakbij de enige echte sint hebben wonen (Bram v.d. Vlugt), we het toch met een hulpsint moeten doen. Zouden we de echte Sint niet kunnen betalen? Zou het door de kredietcrisis komen? Zou de Sint wel genoeg geld hebben om cadeautjes te kunnen kopen voor al die kinderen? Nou ja, bij mij is het onthaastingsproces nu begonnen. Door alles op te schrijven ben ik al een stuk relaxter!

foto Renyvrolijke pietermannen