Mars en Venus humor

Weleens gemerkt dat vrouwen vaak om hele andere dingen lachen dan mannen? Voor een deel zit er een overlap in de manier waarop beide sexen tegen humor aankijken. Maar er zijn grapjes waarbij vrouwen compleet uitgevloerd liggen te snikken van het lachen. Het inlegkruisje met turbovleugels is dan eigenlijk te klein, want de situatie is kennelijk zo grappig dat het water niet alleen uit de ogen stroomt, maar dat de dames ook van onderen beginnen te lekken. Terwijl de mannen elkaar dan fronsend aankijken met een blik van: "oke, het zal wel, begrijp jij waar het over gaat??? Ik niet in elk geval, stelletje dozen!"
Andersom, als mannen onder elkaar een grapje maken (meestal iets sexueel getint of anderszins grof) dan zie je vrouwen naar elkaar kijken van: "ja duh, daar heb je die eikels ook weer! Zijn die grijze cellen dan alleen maar gevuld met geile dubbelzinnigheid?"



Het antwoord zal wel ergens in het midden liggen. Een voorbeeld: je staat als vrouw enigszins gebukt om iets uit het onderste keukenkastje te pakken. Manlief loopt er ook net in de buurt om een biertje uit de koelkast te halen en zegt dan enthousiast: “ja ja, blijf staan, blijf staan!” Waarna hij dan heel suggestief achter je gaat staan. Niet dat ie daadwerkelijk van plan is om je daar ter plekke te nemen, je moet niet denken dat je ineens in een scene zit van "the postman always rings twice", maar het is een van de vele voorspelbare mannengrapjes. Het heeft me geleerd om zoveel mogelijk door de knietjes te buigen als ik iets onderin moet pakken!

Nog een voorbeeld: jaren geleden liep ik met mijn vriendin Sietske in Leiden naar een bepaalde straat te zoeken. Of eigenlijk een bepaalde school. Er waren open dagen en we wilden diverse scholen langs. Maar die ene straat konden we maar niet vinden, ook omdat er in onze beleving maar weinig straatnaambordjes duidelijk te lezen waren. We waren al knap melig geworden door al die toestanden. Tot we eindelijk de achterkant van een bord zagen waarvan wij dachten dat het de straatnaam aan zou geven die wij zochten. We renden er naar toe, keken vol verwachting omhoog en lazen: “fietspad”. Nou je kon ons dus opvegen daarna. Zelfs nu na al die jaren krijgen we daar nog de slappe lach om. En de mannen? Die zeggen doodserieus, zonder een spier te vertrekken: “je had toch ook de weg kunnen vragen” Huh? Alsof ze dat zelf ooit zouden doen! Echt niet!