Oudejaarsmijmeringen

Het jaar loopt ten einde. Hoeveel wilde plannen zullen er inmiddels door iedereen gesmeed zijn? Voornemens zoals: en nu ga ik echt stoppen met roken, drinken, eten, leven….. Want zo voelt het voor sommigen van ons als ze stoppen met een van hun verslavingen, alsof ze net zo goed dood kunnen zijn. Ik hoorde tijdens een van de vakanties een ex-rookster zeggen dat het net was alsof ze een goede vriendin de deur uit had gedaan. Ze miste haar sigaretje nog dagelijks en dat al 3 jaar. Andere expaffers krijgen het subiet moeilijk als ze in een stresssituatie terecht komen. Zoals ik in een vorig blogje al schreef kom ik waarschijnlijk van een andere planeet, want ik herken me absoluut niet in deze verschijnselen. Ik heb trouwens ook niet de gewoonte om aan het eind van het jaar allerlei goede voornemens te maken. Ik blik wel terug op het afgelopen jaar en maak voor mezelf de balans op. Wat zijn de hoogte- en dieptepunten geweest? Echte hoogtepunten kan ik niet noemen.

Er zijn echter wel vele geluksmomenten geweest en dat waren doorgaans hele simpele dingen, zoals de saamhorigheid tijdens ons familieuitje naar de winterefteling, gewoon weer even kind zijn als je ademloos door de droomvlucht glijdt of ontroerd raakt tijdens het sprookje “het meisje met de zwavelstokjes”. Ook het blije gezicht van iemand als ik iets simpels als een beschilderde steen weggaf is zo’n geluksmoment.

Of de vroege ochtendzonnestralen door nevelige rozige wolken zien breken als de rest van de wereld nog verstild is omdat het weekend is. Dieptepunten zijn er niet veel geweest dit jaar, behalve de vervelende situatie op het werk. Maar aangezien ik een positief ingesteld mens ben, kan zelfs dat me niet uit het veld slaan. Ik probeer er mijn lessen uit te halen en er zodoende toch nog een positieve draai aan te geven. En zelfs uit dit dieptepunt heb ik mijn geluksmomenten gehaald, het liefdevolle begrip van sommige collega’s bijvoorbeeld.
Waar ik ook van geniet is de top 2000 tijdens het programma De wereld draait door met Matthijs van Nieuwkerk. Al die ouwe clips, prachtig! Ik zag de Sparks voorbijkomen, met “This town ain’t big enough for both of us”, die vreemde kerel met dat maffe snorretje. Ik hoorde een bizar verhaal over de groep Normaal die optrad in Nigeria met op de achtergrond de dreiging dat ze gestenigd zouden worden! Ik zag Livin’Blues met Wang Dang Doodle. De gitarist was bij Matthijs van Nieuwkerk op bezoek. Je kon hem nog wel vaag herkennen, maar hij was wel erg veranderd. Vroeger vond ik het een echte hunk met die ruige kop haar, die bakkebaarden en die zware wenkbrauwen. Ook Sylvia Kristel zat in cafe “De Wereld”. En bij haar herkende ik een trekje van mezelf: ze deed snel haar bril af toen ze in beeld kwam! Ik heb die ijdele neiging dus ook. Ik heb een leesbril en een bril om tv te kijken of in het donker auto te rijden. Maar ik heb een hekel aan die pestbrillen, ik heb er nooit aan kunnen wennen.
Gisteren hadden we een oudejaarsborrel bij zoon Hans en daar zat ik met mijn zussen nog even herinneringen op te halen aan onze jeugd. Zij vertelde van haar eerste zoen en dat het voelde alsof er een soort biefstuk in haar mond gepropt werd! En van de keer dat ze met een vriendin op “mannenjacht” ging. De vriendin was voor haar leeftijd al goed geproportioneerd, mijn zusje nog zo plat als een dubbeltje. Nou, maar dat was op te lossen hoor, gewoon een paar opgerolde sokken in een bh geduwd en sjansen maar. Het ging goed, totdat de knul waarmee ze zat te zoenen, meer wou en teder over haar sokkenbolletjes ging wrijven!
Al met al heb ik geen slecht jaar gehad en ik heb dus ook niet echt goede voornemens gemaakt. Behalve dan dat ene wat ik elk jaar weer tegen mezelf zeg en tegen ieder ander zou willen zeggen: volg je hart!

Boer zoekt vrouw, vrouw zoekt ridder

Dialoog tussen M en D, (twee vrouwen van deze tijd):
M: “Die Coen is echt lekker! Jammer dat hij altijd van die foute witte sokken draagt, anders zou ik er wel werk van maken.”
D: “Ja, dat vind ik van Mark ook zo zonde, die draagt dan wel geen witte sokken, maar hij heeft nog van die shirts met zo’n stomme Hawaï print.”
M: (met een ongelovig gezicht) “En die draagt-ie ook nog? Ongelofeloos!”
D: “Nee, maar ze hangen in de kast omdat hij het zonde vindt om ze weg te doen.”
M: “Tja, da’s wel een minpuntje. Daar zou ik iets aan doen als ik jou was.”
D: “Ik knap er eerlijk gezegd helemaal op af. Sterker nog: ik ben er klaar mee.”
M: “Ga je het uitmaken?”
D: “Denk het wel, maar dan wil ik wel eerst iemand anders scoren.”
M: “Jacco is misschien wel iets voor jou?”
D: “Nee joh! Die loopt op van die foute Asics, daar zie ik me niet naast lopen!”
M: “Henkjan dan?”
D: “Neuh, die valt op slank en elegant. Dat is echt zo’n mierenneuker”
En zo gaat het afzeiken nog even door.

Ik denk dat ik van een andere planeet kom, want het interesseert mij hoegenaamd geen ene ruk welke kleur sokken iemand aan heeft. Misschien dat het me op zou vallen als het twee verschillende sokken zijn, maar dan nog zou ik waarschijnlijk denken dat het een trendsettend typje was die originaliteit hoog in het vaandel heeft staan. Eigenlijk is de kerstman ook een hele foute man met die rare rooie outfit van ‘m en die dikke pens. En dan heeft hij ook nog geen hippe auto, maar een slee met bellen en keutelende rendieren! Of zouden vrouwen hem een uitzondering vinden? En gooien ze ook de deur dicht als bijvoorbeeld een George Clooney met een fles Martini en witte sokken voor de deur staat?
Ik ben blij dat ik geen vent ben. Je mag geen witte sokken dragen, geen foute overhemden, geen Asics, je mag geen blubberbuik hebben maar wel een strak kontje (dat laatste moet zelfs als ik de meeste vrouwen moet geloven), een vlotte babbel maar niet al te macho, tegelijkertijd gevoelig genoeg om aan te voelen wanneer zij troost wil in plaats van seks. Je moet complimentjes geven, maar niet al te vaak, want dan wordt ze wantrouwend, dan denkt ze weer dat je vreemdgaat. Je moet vooral humor hebben, intelligent zijn, een goedbetaalde baan hebben, niet naar andere vrouwen kijken, attent zijn, waar nodig de ridder op het witte paard spelen. Niets zo erg als een aantrekkelijke ridder die na de wittebroodsweken verandert in een smakkende, slurpende, boerende, bierdrinkende, scheten latende holle bolle gijs.

Aan de andere kant… sommige mannen stellen weer zulke hoge eisen aan hun ideale vrouw dat ik het niet vreemd vind dat ze nog steeds single zijn. Hun (keuken)prinsesje moet de ideale maten hebben, een slank poppetje met buitenproportioneel grote borsten, blond en intelligent, (niet te intelligent natuurlijk, want ze moet hem niet de loef afsteken). Eigenlijk een soort opblaaspop met een afgepaste dosis hersens. Niet te beroerd om een biertje te halen als hij moe en met zweetsokken onderuitgezakt op de bank voetbal zit te kijken, niet zeuren van “we moeten het eens over onze gevoelens hebben”, niet buitensporig jaloers zijn en als ze al een keer vreemd gaat, moet dat met een vrouw zijn, want dan is het nog te overwegen om eens een triootje te proberen. Verder moet ze natuurlijk wel haar leven lang slank blijven, strak in het vel, ook na 5 kinderen en geen last gaan krijgen van opspelende hormonen. Niets zo erg als een prinsesje die na haar trouwdag in rap tempo verandert in een heks die eruitziet als een uitgezakte vormeloze hobbezak met hangborsten en striae en waar een stemgeluid uitkomt wat op de vismarkt niet zou misstaan.

Ben ik blij dat ik al onder de pannen ben! Is iedereen nu echt zo kritisch? Of zou al dat gezeur over uiterlijkheden slechts een masker zijn om iemands onzekerheden te verbergen?
Kom, ik ga maar eens op de hometrainer en wat buikcrunches doen. Wie weet verandert het tijgerbrood op mijn buik op magische wijze in strakke broodjes en moet ik straks de mannen van me afslaan ;-)

De digitale Sint

Hij komt, hij komt, hij komt die goeie Sint! Tegenwoordig leven we in een tijdperk waarin deze zin door ranzige rappers heel anders uitgelegd zou kunnen worden :-) Niet dat ik tegen rappers ben, integendeel. Ik vind het leuke muziek, als het qua tekst tenminste een beetje binnen de perken blijft. Van zoonlief kreeg ik ooit een dubbel CD van Tupack, speciaal om op te zetten als ik een berg strijkgoed weg moet werken. Hij weet dat ik dat het liefst doe met een lekker muziekje aan, zodat je een vervelend klusje kunt combineren met swingende bewegingen. Zie je het voor je?

We leven ook in een tijdperk waarin bijna alles geautomatiseerd is. Je kunt bijna nergens meer treintickets aan een stationsloket kopen. Bankzaken lopen verplicht via internet. En als je de pech hebt dat je een servicenummer moet bellen, krijg je een juffrouw aan de telefoon die met monotone stem vertelt dat je de keus hebt om 1, 2, 3 weet ik veel hebt om in te toetsen. Nadat je dan bedacht hebt wat je wilt vragen, word je eerst een half uur in de wachtstand gezet met vervelende muziek waar je helemaal niet op zit te wachten. En na een kwartier krijg je via dezelfde telefoontroel te horen: “Al onze medewerkers zijn in gesprek, probeert u het later nog eens.” Zo’n gesprek kost al gauw 85 eurocent per minuut, dus tel uit je verlies.

In deze tijd van het jaar als de goedheiligman op pad is, krijg je ook van die mailtjes binnen of je meedoet met een spelletje om de Sint te helpen. Als dank kun je dan cadeautjes winnen.
Ik dacht bij mezelf: noah doe eens gek, ik klik het een keer aan om te zien wat het is. Misschien Zwarte Pietjes van het dak schieten ofzo? Maar nee, het bleef beschaafd. Na afloop mocht je intypen wat voor cadeaus je zou willen hebben. Er vanuit gaand dat ik toch niks zou winnen, heb ik buitensporig dure dingen ingetypt, die niet op de lijst stonden, zoals een Porsche en Maserati en dergelijke. Pas geleden kreeg ik weer een mailtje, dat ik niet in de prijzen was gevallen. Hoe kinderachtig toch! De Porsches waren zeker uitverkocht. Maar ik kon nog wel een keer mee spelen en dan moest ik weer invullen wat voor cadeau ik wilde hebben. Uit ballorigheid typte ik: een nieuwe baas. En wat denk je? Ik kreeg een bevestiging dat mijn mail goed was ontvangen en dat de Sint zijn best zou doen voor mijn cadeau! Ghiiiiiiiii. Nou hierna kon je me dus opvegen. En nu maar zien of die ouwe echt mijn cadeau in zijn zak tussen de pepernoten heeft zitten. Of zal hij zoals elk jaar weer stilletjes mijn huisje voorbij lopen? Als dat waar is, is het afgelopen, dan geloof ik echt niet meer in hem!