Oudejaarsmijmeringen

Het jaar loopt ten einde. Hoeveel wilde plannen zullen er inmiddels door iedereen gesmeed zijn? Voornemens zoals: en nu ga ik echt stoppen met roken, drinken, eten, leven….. Want zo voelt het voor sommigen van ons als ze stoppen met een van hun verslavingen, alsof ze net zo goed dood kunnen zijn. Ik hoorde tijdens een van de vakanties een ex-rookster zeggen dat het net was alsof ze een goede vriendin de deur uit had gedaan. Ze miste haar sigaretje nog dagelijks en dat al 3 jaar. Andere expaffers krijgen het subiet moeilijk als ze in een stresssituatie terecht komen. Zoals ik in een vorig blogje al schreef kom ik waarschijnlijk van een andere planeet, want ik herken me absoluut niet in deze verschijnselen. Ik heb trouwens ook niet de gewoonte om aan het eind van het jaar allerlei goede voornemens te maken. Ik blik wel terug op het afgelopen jaar en maak voor mezelf de balans op. Wat zijn de hoogte- en dieptepunten geweest? Echte hoogtepunten kan ik niet noemen.

Er zijn echter wel vele geluksmomenten geweest en dat waren doorgaans hele simpele dingen, zoals de saamhorigheid tijdens ons familieuitje naar de winterefteling, gewoon weer even kind zijn als je ademloos door de droomvlucht glijdt of ontroerd raakt tijdens het sprookje “het meisje met de zwavelstokjes”. Ook het blije gezicht van iemand als ik iets simpels als een beschilderde steen weggaf is zo’n geluksmoment.

Of de vroege ochtendzonnestralen door nevelige rozige wolken zien breken als de rest van de wereld nog verstild is omdat het weekend is. Dieptepunten zijn er niet veel geweest dit jaar, behalve de vervelende situatie op het werk. Maar aangezien ik een positief ingesteld mens ben, kan zelfs dat me niet uit het veld slaan. Ik probeer er mijn lessen uit te halen en er zodoende toch nog een positieve draai aan te geven. En zelfs uit dit dieptepunt heb ik mijn geluksmomenten gehaald, het liefdevolle begrip van sommige collega’s bijvoorbeeld.
Waar ik ook van geniet is de top 2000 tijdens het programma De wereld draait door met Matthijs van Nieuwkerk. Al die ouwe clips, prachtig! Ik zag de Sparks voorbijkomen, met “This town ain’t big enough for both of us”, die vreemde kerel met dat maffe snorretje. Ik hoorde een bizar verhaal over de groep Normaal die optrad in Nigeria met op de achtergrond de dreiging dat ze gestenigd zouden worden! Ik zag Livin’Blues met Wang Dang Doodle. De gitarist was bij Matthijs van Nieuwkerk op bezoek. Je kon hem nog wel vaag herkennen, maar hij was wel erg veranderd. Vroeger vond ik het een echte hunk met die ruige kop haar, die bakkebaarden en die zware wenkbrauwen. Ook Sylvia Kristel zat in cafe “De Wereld”. En bij haar herkende ik een trekje van mezelf: ze deed snel haar bril af toen ze in beeld kwam! Ik heb die ijdele neiging dus ook. Ik heb een leesbril en een bril om tv te kijken of in het donker auto te rijden. Maar ik heb een hekel aan die pestbrillen, ik heb er nooit aan kunnen wennen.
Gisteren hadden we een oudejaarsborrel bij zoon Hans en daar zat ik met mijn zussen nog even herinneringen op te halen aan onze jeugd. Zij vertelde van haar eerste zoen en dat het voelde alsof er een soort biefstuk in haar mond gepropt werd! En van de keer dat ze met een vriendin op “mannenjacht” ging. De vriendin was voor haar leeftijd al goed geproportioneerd, mijn zusje nog zo plat als een dubbeltje. Nou, maar dat was op te lossen hoor, gewoon een paar opgerolde sokken in een bh geduwd en sjansen maar. Het ging goed, totdat de knul waarmee ze zat te zoenen, meer wou en teder over haar sokkenbolletjes ging wrijven!
Al met al heb ik geen slecht jaar gehad en ik heb dus ook niet echt goede voornemens gemaakt. Behalve dan dat ene wat ik elk jaar weer tegen mezelf zeg en tegen ieder ander zou willen zeggen: volg je hart!