Buon giorno Cattolica!

Zaterdag 16 september 2006
Even een weekje naar bella Italia. Wat een rompslomp aan controle tegenwoordig! Alles in het kader van terrorismebestrijding. Twee keer door de douane om je handbagage te laten checken. De tweede keer was vlak voor we het vliegtuig ingingen. Mijn schildersdoos en passer werden behoedzaam terzijde gelegd. Tja wie weet wat voor explosief materiaal ik daar in had gestopt. Volgens mijn vriendin Silvia die ik sms-te lag dat echt niet alleen aan de verfdoos. Nee uiteraard niet, Theo had zich vermomd als Bin Laden, daar lag de oorzaak!
Bij onze aankomst in Cattolica regende het pijpenstelen. Dit duurde de hele volgende dag. Theo, die sip uit het raam naar al dat water keek dat met containers tegelijk uit de hemel kwam, merkte op: “Nou zit ik een keer niet tegen je te zeiken en dan heb je dat gezeik van buiten!” Nou ja, lichtpuntje was dat we een mooi appartement hadden en een lieve Italiaanse gastvrouw. Helaas zijn de foto’s die ik van de inrichting gemaakt heb niet gelukt, vanwege mijn fototoestel die niet goed meer functioneerde nadat ik het ding had laten vallen.

golfbrekers voor de kust van Cattolica
Zondag 17 september
‘s Middags gingen we wat wandelen en kwamen prachtige fonteinen tegen. Ook die foto’s zijn helaas mislukt! Op een groot plein stond een fontein met drie vrouwenbeelden met ontbloot bovenlijf. Ik poseer ervoor in dezelfde houding. Niet topless trouwens, want het regent nog steeds en ik voel er niets voor om ziek te worden of door de carabinieri te worden afgevoerd wegens aanstootgevend gedrag. ’s Middags een smsje naar onze zoons hoe ze gevoetbald hebben. Dat blijkt goed te zijn, ze hebben met 2-1 gewonnen. Michael belt zelfs enthousiast om te vertellen over de uitslag. Dat wordt een duur telefoontje, want hij belt onderweg zonder oortje en dat levert hem een prent van 130 euro op!
Maandag 18 september
Ik trek de gordijnen ’s morgens open en zie tot mijn spijt alweer regen! Na het boodschappen doen gaan we maar wat lezen. Ik heb een Marie Claire bij me en een Beau Monde. Er staan leuke modereportages in, maar van de prijzen zou je een appelflauwte krijgen. Een paar honderd euro voor een topje gaat me iets boven de knip. En ’s middags tijdens het wandelen klaart het eindelijk op. Het wordt zelfs warm en dat blijft het de rest van de vakantie. Bij het einde van de boulevard rusten we even uit bij alweer een mooie fontein, eentje met een schip. Deze foto lukt wel.

We raken aan de praat met een echtpaar waarvan de vrouw mij in het Engels aanspreekt. Maar ik herken haar Hollandse accent. Ze blijkt getrouwd te zijn met een Engelsman en woont ergens in de buurt van Cornwall in een prachtige omgeving.
’s Avonds eten we in Theo’s tentje: McDonalds! Gelukkig hebben ze ook salade en hoef ik niet aan zo’n klef broodje dat zo doordrenkt is met vettige saus, dat je hamburger er meestal tussen vandaan gelanceerd wordt.
Dinsdag 19 september
De hele dag op het strand doorgebracht met prachtig weer. Vlak bij ons zit een groepje romantische Italiaanse oudjes die veel lol met elkaar hebben. Ze doen me enigszins denken aan het bejaardenclubje uit de film Cocoon. Ze zingen ook regelmatig a kapella en dat klinkt prachtig. Een soort Italiaans Mannenkoor Karrenspoor, maar dan wat verfijnder.
Woensdag 20 september
Ik merk dat het Italiaans me nog erg vertrouwd in de oren klinkt. Ik herken nog heel veel woorden van vroeger, toen ik hier regelmatig kwam. Woorden als a destra, a sinestra, pronto, prego, caffe latte, mangare, dat soort dingen. Ik word ook vaak aangesproken in het Italiaans, maar ik begrijp er niet voldoende van om ook nog te kunnen antwoorden. De vriendelijke mevrouw waar we een ligstoel huren schettert ons elke dag met haar schelle stem tegemoet: buon giorno! En wij roepen terug: verse vis te koop!

Donderdag 21 september
Vandaag tot in Gabbice di Mare gewandeld. Verder kon je niet, want daar houdt het strand een beetje op. Je loopt daar tegen een berg op met een smal strookje strand ervoor. Nou ja, we zijn niet echt tegen die berg aan gelopen. Vlak daarvoor zijn we uiteraard gestopt. Waarschijnlijk loopt dat stukje kust onder water als de vloed komt. We vinden er ook mooie ronde stenen voor mij om te beschilderen. ’s Avonds willen we eigenlijk een mailtje sturen naar de kinderen zoals we gewoonlijk doen in de vakantie, maar we kunnen geen internetcafé vinden. Als we er dan eindelijk een gevonden hebben, moet je je paspoort laten zien, omdat ze bang zijn dat we maffiadingetjes gaan doen via internet of terroristische acties. Misschien moet Theo zich de volgende keer toch maar scheren dan? Ik ben bang dat hij er nu iets te veel als een boef uitziet. Of zou mijn exotische uiterlijk me parten spelen? Ik ben vroeger wel voor een van de leden van de Rote Armee Fraktion aangezien.

Italiaans kleurtje?
Vrijdag 22 september
Alweer strandweer. Ik heb de stenen bij me om te beschilderen. Ik geef er een aan een Hollandse vrouw, die met haar man in hetzelfde appartemencomplex zit als wij. Ze vraagt of ik de stenen ook verkoop. Nee, ik geef ze gewoon weg op vakantie. Ik heb op een van de Canarische Eilanden weleens gehad dat een meisje vroeg of ik de schelp die ik net beschilderd had wilde verkopen. En ik vroeg er 1 euro voor. Even later kwam ze er weer een halen en dat ging zo door. Dus ik ben maar gestopt met geld vragen. Vind het eigenlijk veel leuker om er zo iemand een plezier mee te doen.
’s Middags is het water lekker en mooi helder. Als je goed kijkt zie je minuscule krabbetjes in gecamoufleerde kleuren over de zeebodem scharrelen. Ik doe ook nog een poging om op de rotsen te klimmen die als golfbrekers dienen, maar ze zijn glad en gevaarlijk scherp. Ik haal mijn voet open. Bovendien zien die zeemeeuwen er ook gigantisch uit. Het lijken wel gemuteerde prehistorische monsters. Misschien zijn het wel roofmeeuwen en zien ze mij als potentiele lunch. Ik ga terug, zo’n held ben ik nu ook weer niet.
Zaterdag 23 september
De laatste dag alweer. We gaan ’s morgens naar de markt, waar we twee vesten, twee shirts, twee flesjes nagellak en een paar sportschoenen voor mij kopen. Theo koopt niks voor zichzelf. Ik ben gewoon een dure vrouw zegt ie! Om 11 uur nog even lekker een poosje naar het strand. Van wandelen komt niet veel meer, ik ben veel te lui.
’s Avonds worden we om 9.15 uur opgehaald voor het vliegveld. Daar aangekomen blijken de systemen uitgevallen te zijn. En ik had nog nergens aangezeten! Dat leidt tot lange rijen en een lange tijd staan, ook bij de douane. De storing heeft ook als gevolg dat we geen vaste zitplaatsen hebben. Het vliegtuig is behoorlijk vol. Ik heb weer eens last van onrustige benen, gelukkig duurt de vlucht niet lang en ik vermaak me met mijn leesboekje en mijn sudoku’s. De jonge vrouw naast me zit geboeid te kijken hoe ik die sudoku’s doe. Zij heeft zich er nooit aan gewaagd, maar wil het ook eens proberen. Ik leg uit hoe het werkt en ze gaat enthousiast aan de gang. Het blijkt tegen te vallen, maar ze is wel fan geworden. Weer een verslaafde, denk ik geamuseerd.
We zijn inmiddels een paar dagen verder. De vrouw aan wie ik de steen gaf heeft een lief berichtje in het gastenboek van mijn website achtergelaten. Ze heet Heleen en blijkt ontroerende gedichten te schrijven. Theo heeft een nieuw fototoestel voor ons gekocht, eentje met wat meer mogelijkheden. Ik heb hem meteen uitgeprobeerd. Dat komt wel goed met die foto’s.

Hans en Reny

de bloemetjes en de bijtjes