Fibromyalgie en puberende lichaamsdelen

Mijn lichaamscellen zijn zo eigenwijs om een eigen leven te leiden. In plaats van samen te werken met mijn hersencellen, gaan ze gewoon hun eigen gang. Aansturing? Huh? Wat is dat? Wij doen daar niet aan, wij puberen. We laten ons niet coördineren, als de hersenen A zeggen, dan doen wij gewoon heel eigenwijs B, lekker puh! Wat?! Gaan we op de foto? Jongens let op! Smile, say cheese! Dit gebeurt dus als ik tussendoor weleens röntgenfoto’s moet laten maken. Die klierige cellen van mij laten zich dan van hun beste kant zien en poseren alsof ze de pin up van de maand zijn.

Toen ik bijna 10 jaar geleden stopte met roken dacht ik heel optimistisch dat ik heel gezond zou worden. Niets was echter minder waar. Toen ik eenmaal gestopt was (wat niet eens zoveel moeite kostte) kreeg ik de ene na de andere kwaal. Mijn schildklier werd klierig, een maagbacterie, de heliobacter pylori begon te spoken en het hypermobiliteitssyndroom werd vastgesteld. Doordat de pijn in de banden en aanhechtingspunten van de spieren zitten werd ik voorzien van het etiketje fibromyalgie en daar heb ik tot op heden nog de meeste moeite mee. Want wie eenmaal de pech heeft daarmee beplakt te worden ziet alle medische deuren voor haar neus dichtgegooid worden. Men neemt simpelweg niet meer de moeite om nog verder te zoeken. Alles wordt voortaan op een grote hoop gegooid.

Nu moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat ik niet altijd klachten heb. Er zijn hele perioden dat het prima gaat. Ik heb de laatste maanden probleemloos kilometers kunnen fietsen. En ik dacht: wat kan mij het schelen dat ik niet meer kan sporten, ik heb iets gevonden wat ik leuk vind en wat ook nog goed voor me is.
Maar ja, nu begint de ellende weer opnieuw, want mijn benen zijn weer aan het puberen. Eerst begon de rechterknie vervelend te doen, de rechtervoet begon dusdanig te tintelen bij de hiel dat ik sommige schoenen niet eens aankon. En nu is de linkerknie begonnen! Ik loop al regelmatig met een kniebrace die ik ooit via de revalidatiearts heb gekregen. Die houdt in elk geval het losbandige zootje een beetje bij elkaar. Daarnaast doen ook de darmen weer vervelend, want ik heb een soort “lekke staartafdichting”. Wat in gewoon Nederlands betekent dat ik aan de diarree ben. Dat komt soms ook zomaar out of the blue opzetten.

Zoon Hans dacht vorige week solidair met me te zijn. Eerst viel hij woensdag door een gat in de vloer ergens op een bouwplaats. Hij kwam thuis met schaafwonden en blauwe plekken. En zaterdagmorgen zaten we bij het HAP omdat hij met zaalvoetbal zijn enkel zwaar gekneusd had. Het is hier dus echt het huisje van Krakkie en Mikkie.
Van de huisarts kreeg ik een verwijsbrief voor de fysiotherapeut. Op het briefje staat in het Latijns dat ik een lopersknie heb. En of die behandeld kan worden. Op een website over orthopedie staat dat je het hardlopen dan beter even kunt laten en in plaats daarvan fietsen of zwemmen. Wat een bak! Ik loop niet eens hard, ik kan het niet eens! En fietsen ging juist beregoed. Tot nu toe dan.

Mijn zusje wist een adres van een homeopaat/fytotherapeut die mensen en paarden behandelt. Die heeft me nu wat paardemiddelen opgestuurd om in te nemen. Ik maakte de doos open en vond daar een flinke jerrycan met een vloeistof erin van een onbestemde kleur. Het zag er uit en rook als olie waar je je parketvloer mee in de was zet. Helaas smaakt het ook zo! Verder een grote pot wit poeder die je met warm water moet aanlengen en innemen. Dit leek verdacht veel op behangplaksel en …. ja idd het smaakt er ook naar. Urhhghghh wat een bofkont ben ik toch dat ik dit allemaal mag drinken. Nou ja we gaan het een poosje proberen. En als het uiteindelijk toch niet helpt, dan wrijf ik het ene over de vloer voor een mooi glanseffect en met het andere ga mijn lichaamscellen achter het behang plakken. Zelf neem ik dan een bak haver gemengd met wat bix! En nu.... nu ga ik voor een pittige SM behandeling naar de knietjesfluisteraar (lees: fysiotherapeut)