winter

Het is alweer voorbij, de winterse taferelen van vorige week toen het sprookjesachtig mooi was buiten, een ijsblauwe lucht met daaronder echt een winterwonderland zoals in het gelijknamige liedje. Rijp op de bomen, de zon die glinsterende kristallen op de takken toverde en als het een beetje smolt viel het met een tinkelend geluid uit de bomen. Alsof je in het rijk van de ijskoningin was.

Bij ons voor zag je kinderen schaatsen op de vaart, die ook al omzoomd was door van die sprookjesbomen. Hoewel het voor Nederlandse begrippen pittig koud was vond ik het heerlijk buiten. Ik ben dan wel een Indootje en ik hou van warmte, maar met dit weer straf je me ook niet. Het doet me aan vroeger denken, toen we als kinderen op friese doorlopertjes de sloten op gingen om te schaatsen. Je kreeg er hele zere enkels van en bevroren tenen, het schaatsen leek nergens op, want zo goed kon ik het niet. Als je nu van die meerkoetjes op het ijs ziet lopen waarbij de pootjes alle kanten uitglijden, zo zag mijn schaatskunst eruit, maar toch… wat een zaligheid! Als de school eindelijk uit was en je door die bedompte gangen liep, waar het altijd zurig naar natte jassen rook. Als je thuis kwam, was het even warmen bij de (kolen)kachel en daarna lekker de vrieskou in. Soms wou ik dat ik nog heel even kind was, gewoon lekker ongecompliceerd buiten spelen…

meer foto's staan op: mijn website

Kerstmis

Kerstmis
Als kind was ik dol op kerstmis, de hele sfeer eromheen vond ik leuk. We deden toen nog niet aan cadeautjes, maar de kerstboom was al een cadeau op zich. Heerlijk al die ouderwetse glimmende rode ballen erin. Als je er in keek zag je eruit als een van Sneeuwwitjes zeven dwergen. Je neus werd gigantisch, je ogen stonden ineens heel dicht bij elkaar en je had een hele grote mond! En dan die vogeltjes met pluimstaartjes die je aan de takken kon vastknijpen en waar onze poes Mieke zo dol op was, tot wanhoop van mijn moeder. Ook de fragiele huisjes met sneeuw erop vond ik prachtig en de lichtblauwe ballen met glinstertjes. Maar het mooist vond ik het om naar de lampjes te kijken die een heel sprookjesachtig aureool kregen door het engelenhaar wat er overheen gedrapeerd lag. Dat engelenhaar daar moest je wel met je tengels van afblijven, want dat bezorgde je hele fijne sneetjes waar je dagen last van had. En dan die kerstliedjes: stihille nacht… heilige nacht…. alles slaapt… sluimert zacht, tenminste zo zongen wij katholieken het. De protestantse versie is weer anders. Daar hebben ze het over Davids zoon, lang verwacht. Iets wat ik ook weer niet begreep, want ik dacht altijd dat Jozef de stiefvader was en God de echte vader, die David kon ik helemaal niet plaatsen. Hoe dat dan biologisch in elkaar zat wist ik verder niet, daar werd bij ons in de kerk geen uitleg over gegeven, net zomin als het gegeven van de maagd Maria. En ik heb het tenslotte maar opgegeven om er naar te vragen.

Tegenwoordig is kerstmis steeds meer een commercieel gebeuren aan het worden. Mensen maken zich druk om wat er gegeten moet worden, of de kerstboom wel hip genoeg is, welke kleur ballen moeten we dit jaar weer, wat voor kleren doen we aan etc. etc. Het heeft ertoe geleid dat er weer een nieuw woord bedacht werd: kerststress. De werkelijke betekenis van kerst lijkt steeds meer verloren te gaan. Ik ken mensen die 1 keer per jaar naar de kerk gaan, met kerstmis naar de nachtmis. Ikzelf heb niks meer met de kerk en ga ook met kerstmis niet. Ik heb trouwens ook niks met die hele commerciële business eromheen. Ik maak me niet druk of onze eettafel wel perfect gedekt is en ik maak me nog minder druk of de kerstspullen wel hip zijn, want voor je het weet ben je een kerststresskip.

Sinterklaas

Vroeger snapte ik geen ene bal van al die sinterklaasliedjes. Ja ik brulde ze wel mee natuurlijk, want ik wilde wel graag die schoen gevuld hebben met cadeautjes, pepernoten en een chocoladeletter. Tegenwoordig schrijven ze in de krant dat je kanker krijgt van pepernoten, maar vroeger kon je ze ongelimiteerd eten. Maar die liedjes vond ik onbegrijpelijk. Dat kwam omdat ik de teksten altijd verkeerd verstond. De tekst – vol verwachting klopt ons hart, wie de koek krijgt wie de gard – vertaalde ik als: vol verwachting klopt ons haard, wie de koe krijgt, wie de paard.

Tja, en als je als kind hoort dat in verwachting zijn betekent dat er een baby aankomt…. Dan is het ook onbegrijpelijk natuurlijk, want wat heeft dat nou met Sinterklaas te maken? Tenslotte werden de baby’s door de ooievaar gebracht en niet door de goedheiligman. En dan dat tweede stukje: wie de koe krijgt, wie de paard. Ik wou helemaal geen koe, ik vond koeien eng. Als we in het weiland liepen en die grote koebeesten renden dan speels achter ons aan, dan stond ik doodsangsten uit en dacht dat we op de horens genomen werden. Een paard wou ik wel, maar volgens mij was het niet de paard, maar het paard. Ik kon me op zesjarige leeftijd al volop ergeren aan verkeerd taalgebruik!

Toen ik eindelijk begreep dat het om koek en gard ging snapte ik het nog niet, want ik wist niet wat gard betekende. En toen ik eenmaal zover was dat ik begreep dat hiermee de roe bedoeld werd, snapte ik weer niet waarom dat nou weer zo erg was. Als Indo kind hadden wij thuis altijd al zoiets als een roe en dat heette dan een sappolidi. Dat was een soort roe waarmee oma de keuken aanveegde. Met een andere sappolidi deed mama de bedden altijd. Dus zo’n straf was het in mijn kinderbeleving niet, behalve als oma met de sappolidi dreigde als je vervelend geweest was. Niet dat ze daar echt mee sloeg. Als je een tik kreeg deed mama dat met haar blote handen, dan kreeg je een ferme tik op je bovenbenen, nadat je eerst rondjes om de tafel had gerend!

De zak van Sinterklaas is ook zo’n voorbeeld. De zak van Zwarte Piet begreep ik wel. Die Piet liep altijd met zo’n voddenbaal waar strooigoed in zat. Maar de zak van Sinterklaas? En dan zongen ze ook nog: maar onder in die zak, daar zit een hele grote plak. Een plak wat? Cake?
Schiet mij maar lek, ik snap nou nog niks van Sinterklaas