Vakantie in Monte Gordo

Het zit er weer op, de twee weken vakantie aan de prachtige stranden van de Algarve. Ik had me er weken op verheugd en in een vloek en een zucht is het weer voorbij. Zoals gebruikelijk bracht de airco in het vliegtuig mij de overbekende snotkraan-in-je-neus-opendraaiende-bacil met als toetje een portie diarree die eerste dag.

Ken je dat? Dat je denkt dat er een wind dwars zit en je broek zit meteen vol bruine derrie als je eraan toegeeft? Had ik natuurlijk ook nog eens een witte broek aan! Tja als je het doet moet je het goed doen. Dit stak tenminste flink af, dat zal niemand ontkennen.

Het betekende ook dat mijn lief ’s avonds alleen moest dineren en dat werd een heel fantasievolle maaltijd bij de Hollandse tent van Ed en Willem: patat met kroketten!

Gelukkig duurde de ellende niet lang en voor ik het wist zaten we alweer aan de piri piri kip en liepen we lekkere lange strandwandelingen.

Voor ons uit renden dwergsterns razendsnel langs de vloedlijn om er voedsel uit te pikken. Om jaloers op te worden zo’n conditie. Zij hoeven niet te sonjabakkeren met die slanke pootjes. Helaas waren ze ook te snel om op de foto te zetten. In plaats daarvan dan maar een paar meeuwen. Die lieten zich gewilliger fotograferen.


De brede en langgerekte stranden van Monte Gordo zijn de mooiste die ik ken. Met mooie natuurgebieden achter de duinen en prettig vast strand om te lopen.

Hier en daar liggen er hele stukken met wier die lijken op velden met andijvie. Ik hoorde een ouder echtpaar heel serieus beweren dat ze hele bergen groen plastic hadden zien liggen, waarschijnlijk een verloren lading van een boot! Nou ja, misschien de bril thuisgelaten?

En tussen al die levendige schoonheid lag er hier en daar een dooie krab, kwal of vis.


Maar zelfs die leverden mooie plaatjes op. Net als onze “loveletters in the sand”


Zo te zien is Bigfoot ook een fan van de Algarve.

Ook op de enkele bewolkte dag hoefden we ons niet te vervelen. De zee verveelt nooit en de woeste branding leende zich prima voor een paar mooie shots.


En als de lucht weer opklaarde kwamen er de gekste wolken tevoorschijn. Deze lucht bijvoorbeeld zou ik zelf geschilderd kunnen hebben!

De zonnige dagen hadden echter de overhand. Op een zondag was er in het naburige VR de San Antonio een historisch feest met een optocht vol kleurige kostuums. De dragers daarvan waren in de meeste gevallen nogal jong en dat levert dan weer leuke tegenstrijdige plaatjes op zoals hier: een middeleeuwse dame met een blikje cola.

We zijn ook naar Spanje gefietst. Bij VR de San Antonio met het pontje de rivier overgestoken en daar een kilometer of wat het binnenland in . In Spanje wordt beduidend meer aandacht besteed aan architectuur dan in de Algarve, waar het qua bouwstijl eigenlijk maar een rommeltje is.


Hierboven de brug over de rivier de Guadiana, die Portugal met Spanje verbindt. Het gelijknamige hotel Guadiana is een heel groot en lelijk gebouw met balkons die doen denken aan in elkaar gestapelde lege eierdozen. Over leeg goed gesproken. Kijk eens naar deze opengewerkte bus, die doet denken aan een lege bierkrat.

Een ander fietstochtje bracht ons op een heuvelachtige route met veel klimmen. Theo beschouwde zichzelf als Gouden Gids, maar ook die kunnen zich vergissen dus…. Na een paar flinke klimmen waarna ik mezelf rijp achtte voor de bolletjestrui, kwamen we na een 20 minuten weer precies op dezelfde rotonde uit! Ik herkende het oude mannetje dat op een stenen put zat en die ons verbaasd aankeek. En ja, hij wilde wel voor me poseren, maar dan deed hij wel zijn pet af, zo ijdel was hij wel :-p

Verder bracht de fietstocht ons naar Castro Marim waar een mooie ruïne staat die helemaal begroeid is met klaprozen, korenbloemen en kamille.

En later op de dag in VR de San Antonio waar we Ton en Coby weer tegenkwamen, het gezellige stel uit Zeist waar we regelmatig wat mee dronken.

Soms kom je tijdens je wandelingen ook van die vertederende tafereeltjes tegen, zoals deze slapende honden die ik niet wakker wou maken. Een variant op lepeltje lepeltje liggen.

Ja en voor je het weet moet je je koffer weer pakken en is het dag Portugal!

De kracht van je gedachten

Ik ben bezig met een experiment. Eigenlijk een soort therapie. Een therapie, waarbij je je onredelijke angsten overboord gooit. Angst is op zich natuurlijk geen slechte emotie. Het waarschuwt je als er ergens gevaar dreigt en het behoedt je voor ongelukken. Zonder de emotie angst zouden we veel te veel risico’s nemen. Ik al helemaal, want ik ben ook nog eens zo verstrooid als een vers gecremeerd lijk. Maar soms heb je angst voor iets wat eigenlijk nergens op slaat. Een voorbeeld: je bent bovenin een uitkijktoren. Je stapt vervolgens naar buiten op een rooster, waarbij je in eerste instantie niet door hebt dat het een rooster is. Eerst is er niks aan de hand, tot je vervolgens ziet dat je dwars door het ijzeren rooster zo’n 70 meter naar beneden kijkt. Dan pas beginnen je hersenen door te seinen dat dit eng is waarna je knietjes beginnen te knikken en je maag te draaien!


Een ander voorbeeld: waarom ben ik bang voor een spin en niet voor een muis of een kikker? Bij mijn broer is het andersom. Die pakte vroeger kruisspinnen uit het web om mij er vervolgens mee achterna te zitten, dat rotjong. Ik pakte hem uiteraard terug met kikkers. Ik ben er ook van overtuigd dat je van die angst af moet kunnen komen. Dochter Linda was vroeger ook niet bang voor spinnen. Eigenlijk helemaal niet voor insecten. Die angst voor spinnen heeft ze nu dus wel. Ze heeft eens, toen ze een jaar of drie was, een hele tijd zitten spelen met een kudde pissebedden die ze onder een vochtige steen vandaan had gehaald. Die deelde ze vervolgens in groepjes in en dan speelde ze dat het schoolklasjes waren. Ik was zelf in de keuken bezig en hoorde haar praten in de tuin. Toen ik vertederd ging kijken, zag ik dus dat ze met die vieze beesten aan het spelen was! Ze was helaas ook op de hoogte van mijn angst voor spinnen. Dat is moeilijk om te verbergen als je steeds hysterisch wordt bij het zien van zo’n zware jongen met van die afgetrainde harige poten. Ik stond eens op een keukentrapje de ramen te lappen toen ze (ook op driejarige leeftijd) naar me toe kwam, met haar knuistjes op haar rug en met zo’n stoute blik in die oogjes ineens zei: “kijk ’s mam, enge pin”, waarna ze een joekel van een kruisspin op het een na onderste treetje van de keukentrap legde. Ik probeerde uiteraard zo koelbloedig mogelijk te blijven en zei heel luchtig: “haal maar weg he Lin, dat vindt die spin vast niet leuk dat jij hem daar op de trap neerzet.” Maar daar trapte ze mooi niet in, ze liep lachend bij me vandaan en ik moest maar zien!
Nu ben ik dus een manier aan het bedenken waarbij ik over deze redeloze angst heen kan komen. Ik heb mezelf al ingeprent dat ik niet meer schrik als ik een spin zie. En over een poosje als ik aan ze gewend raak (komt die tijd ooit?) dan ga ik er een beetpakken.

Vandaag lukte het om niet te schrikken. Ik was aan de laatste details bezig van een muurschildering in de tuin bij zoon Hans, toen er ineens een paar hele lange inktzwarte poten uit de kier tussen de schutting en de muur vandaan kwamen. Normaal zou ik mijn kwast, of erger nog, mijn verf laten vallen. Maar nu moest ik glimlachen, ik zette mijn kwast naast die pootjes en de spin trok zich geschrokken terug. Zie je wel, hij is banger voor mij dan ik voor hem. Nu dat aaien nog…..pfffff!