De kracht van je gedachten

Ik ben bezig met een experiment. Eigenlijk een soort therapie. Een therapie, waarbij je je onredelijke angsten overboord gooit. Angst is op zich natuurlijk geen slechte emotie. Het waarschuwt je als er ergens gevaar dreigt en het behoedt je voor ongelukken. Zonder de emotie angst zouden we veel te veel risico’s nemen. Ik al helemaal, want ik ben ook nog eens zo verstrooid als een vers gecremeerd lijk. Maar soms heb je angst voor iets wat eigenlijk nergens op slaat. Een voorbeeld: je bent bovenin een uitkijktoren. Je stapt vervolgens naar buiten op een rooster, waarbij je in eerste instantie niet door hebt dat het een rooster is. Eerst is er niks aan de hand, tot je vervolgens ziet dat je dwars door het ijzeren rooster zo’n 70 meter naar beneden kijkt. Dan pas beginnen je hersenen door te seinen dat dit eng is waarna je knietjes beginnen te knikken en je maag te draaien!


Een ander voorbeeld: waarom ben ik bang voor een spin en niet voor een muis of een kikker? Bij mijn broer is het andersom. Die pakte vroeger kruisspinnen uit het web om mij er vervolgens mee achterna te zitten, dat rotjong. Ik pakte hem uiteraard terug met kikkers. Ik ben er ook van overtuigd dat je van die angst af moet kunnen komen. Dochter Linda was vroeger ook niet bang voor spinnen. Eigenlijk helemaal niet voor insecten. Die angst voor spinnen heeft ze nu dus wel. Ze heeft eens, toen ze een jaar of drie was, een hele tijd zitten spelen met een kudde pissebedden die ze onder een vochtige steen vandaan had gehaald. Die deelde ze vervolgens in groepjes in en dan speelde ze dat het schoolklasjes waren. Ik was zelf in de keuken bezig en hoorde haar praten in de tuin. Toen ik vertederd ging kijken, zag ik dus dat ze met die vieze beesten aan het spelen was! Ze was helaas ook op de hoogte van mijn angst voor spinnen. Dat is moeilijk om te verbergen als je steeds hysterisch wordt bij het zien van zo’n zware jongen met van die afgetrainde harige poten. Ik stond eens op een keukentrapje de ramen te lappen toen ze (ook op driejarige leeftijd) naar me toe kwam, met haar knuistjes op haar rug en met zo’n stoute blik in die oogjes ineens zei: “kijk ’s mam, enge pin”, waarna ze een joekel van een kruisspin op het een na onderste treetje van de keukentrap legde. Ik probeerde uiteraard zo koelbloedig mogelijk te blijven en zei heel luchtig: “haal maar weg he Lin, dat vindt die spin vast niet leuk dat jij hem daar op de trap neerzet.” Maar daar trapte ze mooi niet in, ze liep lachend bij me vandaan en ik moest maar zien!
Nu ben ik dus een manier aan het bedenken waarbij ik over deze redeloze angst heen kan komen. Ik heb mezelf al ingeprent dat ik niet meer schrik als ik een spin zie. En over een poosje als ik aan ze gewend raak (komt die tijd ooit?) dan ga ik er een beetpakken.

Vandaag lukte het om niet te schrikken. Ik was aan de laatste details bezig van een muurschildering in de tuin bij zoon Hans, toen er ineens een paar hele lange inktzwarte poten uit de kier tussen de schutting en de muur vandaan kwamen. Normaal zou ik mijn kwast, of erger nog, mijn verf laten vallen. Maar nu moest ik glimlachen, ik zette mijn kwast naast die pootjes en de spin trok zich geschrokken terug. Zie je wel, hij is banger voor mij dan ik voor hem. Nu dat aaien nog…..pfffff!