schilderijen

De laatste tijd ben ik weer lekker aan het schilderen. En qua stijl komt er van alles en nog wat uit. Het kleurrijke geheel hieronder is gebaseerd op wat ik tijdens uittredingservaringen zie. Tijdens zo'n nachtelijk tochtje kom ik vaak dit soort kleurige taferelen tegen, een beetje rommelig en schijnbaar zonder enige samenhang, maar het voelt altijd vertrouwd op de een of andere manier.


kleurrijke chaos

Het schilderij hieronder is moeder Aarde nadat er weer een zondvloed is geweest, de vorm van de continenten is anders geworden.

Moeder Aarde na de zondvloed

Hieronder een impressie van de krabnevel. Op de Hubble site staan prachtige foto's van opnamen die de Hubble telescoop gemaakt heeft. Deze gebruik ik regelmatig als inspiratie voor mijn schilderijen

crab nebula

Hieronder is een fictieve ruimtenevel. Hij heeft wat weg van een vogel of ruimtedraak

ruimtenevel

Wishfull thinking

Zaterdag heb ik het weer geprobeerd tijdens de de nieuwe Uri Geller show. Uri zou contact gaan maken met gene zijde om zodoende contact te krijgen met die andere wereld. Als jij ook een teken wilde van gene zijde hoefde je slechts voor de tv te gaan staan en je handen tegen zijn handen te leggen, waarna je je zo’n 11 seconden moest concentreren op degene met wie je contact zou willen. Nou dat was niet zo moeilijk. Mijn moeder schoot het eerst in mijn gedachten en ook Daantje, mijn nichtje die deze zomer 28 zou zijn geworden, maar die nu niet ouder is geworden dan 22.

Wees niet teleurgesteld als er niet meteen iets gebeurt, het kan ook zijn dat je daarna pas een teken krijgt, aldus Uri Geller. Natuurlijk gebeurde er niets, dat is net als met die lepels. Als niemand nog weet waar dat gedoe met die kromgebogen lepels over gaat, dan gaat mijn bestek spoken en wandelt uit zichzelf de keukenla uit! Ik ben nou eenmaal een teut met dat soort dingen. Ook nu ging de avond rustig voorbij. De vingerafdrukken heb ik maar van het beeldscherm geveegd. Ook ’s nachts in mijn dromen verschenen mijn twee geliefde doden niet. Ik droomde wel onrustig en behoorlijk warrig. Zo reed ik in een auto in een droomlandschap waar ik eerder geweest was. Een landschap dat alleen in mijn droom bestaat. Maar waar ik wel de weg weet. Ken je dat? Dat je er al eerder geweest bent, maar dan alleen in je droom? Deze keer vergiste ik me in de weg en kwam op een raar rotsachtig kustgebied uit, waar ik de auto liet staan en terug ben gaan lopen!


Vanmorgen werd ik wakker met het liedje – somewhere my love – het thema van de film van Doctor Zhivago. Dat liedje is de rest van de dag door mijn hoofd blijven zingen. En vanmiddag ging er een lampje branden: dat liedje heb ik al heel lang niet meer gehoord. Het is ook een liedje wat in het speeldoosje zat van de gondel die mijn moeder jaren geleden meebracht uit Venetie. Ze was daar op vakantie geweest en bracht toen een souvenirtje mee in de vorm van een gondel. En daar zat dat speeldoosje in. Als kind vond ik het prachtig en dat liedje doet me altijd aan haar denken! Dus toch een teken? Of is het wishfull thinking? Nu Daantje nog….

Somewhere, my love,
There will be songs to sing
Although the snow
Covers the hope of spring.

Somewhere a hill
Blossoms in green and gold
And there are dreams
All that your heart can hold.

Someday we'll meet again, my love.
Someday whenever the spring breaks through.

You'll come to me
Out of the long ago,
Warm as the wind,
Soft as the kiss of snow.

Till then, my sweet,
Think of me now and then.
God, speed my love
'Til you are mine again.