Inzicht in Invloed
Dat is de naam van de vijfdaagse training van bureau Zuidema die ik vorige week gevolgd heb in Koudekerke – Zeeland. Voor de grap had ik tegen mijn collega’s gezegd dat ik ze daarna suf zou manipuleren. Maar dat was uiteraard een grapje. Ja ik ga wel manipuleren, maar op de goede manier, zoals Frank van Marwijk in zijn boek: manipuleren kun je leren beschrijft. De bedoeling is dat je door middel van rollenspellen, veel feedback, spiegelen en tips van de coaches inzicht krijgt in je eigen gedrag en dat van anderen. Je leert welke gedragstijl je het meest hanteert, hoe effectief of ineffectief dat is in diverse situaties. En je oefent met andere gedragstijlen en leert die ook herkennen. Daarbij is er een verschil tussen pure waarneming en de eigen gedachten die je erbij hebt.
Voordat de cursus begint krijg je huiswerk mee in de vorm van een vragenlijst die je zelf in moet vullen en een aantal mensen die jou kent. Als dat klaar is komt er een grafiekje beschikbaar waarop je kunt zien welke stijl jij het meest gebruikt, welke tactieken je gebruikt of juist laat liggen. En je ziet ook of je zelfbeeld klopt met het beeld wat anderen van je hebben. Bij mij kwam dat laatste wel aardig overeen. Aan zelfinzicht ontbreekt het dus niet helemaal.
Maandag 18 januari was het zover. Om 9.30 uur aanmelden in hotel Westduin net buiten Koudekerke. Ik deed er ruim twee uur over om er te komen. Niet omdat ik verkeerd reed, maar omdat er files stonden op ongebruikelijke plaatsen. Op de A58 stond zelfs een vrachtwagen gewoon pontificaal stil op de rijbaan en dat terwijl het mistig was! Verderop stonden we stil in een kijkersfile omdat er aan de andere kant wat gebeurd was. Maar gelukkig was ik op tijd. Ik liep naar de ontvangstruimte en hield me zoals gebruikelijk wat op de achtergrond.
Om 10 uur begon de cursus en na een uur wist iedereen elkaars naam! We hadden een gemeleerde groep van 9 vrouwen en 7 mannen uit allerlei branches. Om de namen van elkaar te onthouden hadden we een spelletje: iedereen moest zijn naam koppelen aan iets waardoor de anderen het konden associëren. Ik had Remy alleen op de wereld. Alleen ben ik dan Reny met een tweepoot. Dit spelletje werkt prima, zelfs toen we door elkaar gingen zitten.
Tijdens het ochtendprogramma gingen we oefenen met discussiëren, dit werd op video opgenomen. Ook hier was ik weer degene die het minst haar mond opendeed. Eigenlijk deed ik zoals ik altijd doe, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Later op de ochtend deden we een rondje waarbij iedereen iets over zichzelf vertelde. Joost, een van de coaches zei dat hij zich afvroeg waar die grommende tijger gebleven was die hij diep in mij vermoedde.
Ik zei dat ik echt wel heel boos kon worden, maar dat bedoelde hij niet. Het ging meer over moed en pit. Ja dat zit er wel in, maar is inderdaad niet altijd zichtbaar en al helemaal niet bij vreemden. Het gekke is dat ik heel vaak over tijgers droom en er dan vaak voor wegloop omdat ik bang ben verslonden te worden.
Tussen de middag hadden we anderhalf uur pauze, waarbij we de lunch gezamenlijk gebruikten. Ik piepte er daarna tussenuit om het duin over te klimmen en op het strand te wandelen. Dat heb ik de dagen daarna steeds gedaan, even alleen op mezelf zijn. Op het strand was het heerlijk stil, het voelde fris en het geluid van de wind, de golven en de meeuwen was rustgevend. Op de terugweg heb ik een foto gemaakt van een paar jolige vissers die op schar en wijting visten.
’s Middags bespraken we de grafiekjes. De groep is verrassend openhartig en de stiltes die regelmatig vallen als er een vraag gesteld wordt zijn opmerkelijk. Dit ben ik niet gewend. Bijna de helft van de groep bestaat uit mannen en die roepen altijd wel iets, zo is mijn ervaring. Maar nu dus niet en het voelde goed. We hadden trouwens een leuke groep met twee coaches Joost en Petra. Na het avondeten was ik behoorlijk afgedraaid en ben om half 10 in bad gegaan. Ik blijk de enige te zijn die een kamer met bad heeft, wat een luxe. Ze waren vast op de hoogte van mijn vervelende botjes!
De tweede dag gingen we verschillende invloedstijlen oefenen. Er werden 4 stijlen benoemd:
Overreden - daar hoort bij: voorstellen doen en argumenteren
Stellen – daar hoort bij: een norm stellen, positief of negatief waarderen, faciliteren/sanctioneren
Overbruggen – daar hoort bij: betrekken, luisteren, onthullen
Inspireren – daar hoort bij: koppelen, visie delen
Dan is er nog: afstand nemen en wegbewegen, maar dat zijn tactieken.
Overreden en stellen worden duwstijlen genoemd en overbruggen en inspireren trekstijlen, bij die laatste is er meer ruimte voor de gesprekspartner. Er is geen goede of slechte stijl. Elke stijl kan goed of slecht zijn afhankelijk van hoe je ermee omgaat en in welke situatie. Zo dacht ik dat ik bijna nooit sanctioneerde, maar dat doe ik dus wel, alleen in een wat mildere vorm. En ik dacht ook dat ik niet krachtig kon stellen, maar ook dat blijk ik wel degelijk te kunnen. Ik moet alleen het idee van me afzetten dat deze stijl als negatief wordt gezien. Uit de grafiek kwam naar voren dat ik overbruggen het meest gebruik, waarschijnlijk omdat die van nature goed bij me past. Maar mijn beste vriend, die ik ook regelmatig als coach gebruik, zei al een keer tegen me: kom maar eens uit die comfortzone, dat levert je de grootste ontwikkeling! Ik ben blij dat hij dat hij dat zei en ook voor de tip om juist deze cursus te gaan volgen. Ik heb er ongelooflijk veel aan gehad.
Opmerkelijk is dat de stijl die je eigen denkt te zijn nog best moeilijk is, doordat je bepaalde aspecten ervan niet of ineffectief gebruikt. Zo kan ik wel aardig luisteren, behalve als ik iets gedaan moet krijgen van een ander, dan ben ik veel te druk bezig met mijn antwoorden en argumenten! En onthullen doe ik ook niet echt vaak, ja soms bij bepaalde mensen en situaties. En op internet in mijn blogjes, dat is lekker veilig, zo achter de schermen. Maar zo’n open boek als ik dacht te zijn ben ik dus niet. En andere stijlen die ik niet dacht te kunnen gebruiken kan ik wel degelijk hanteren. Tussen de middag gebeurde er iets schokkends. Onze coaches maakten ook altijd een strandwandeling en hadden een schreeuwende drenkeling gespot, die in een stroomversnelling was geraakt ca. 100m uit de kust. 112 gebeld en mee blijven lopen resulteerde uiteindelijk in het redden van een zwaar onderkoelde vrouw. Dat was even heftig. Ik liep aan de andere kant van het strand en heb niks gezien of gehoord. Andere cursisten wel, maar die waren te ver weg en dachten dat het geluid van zeemeeuwen kwam. Maar goed dat niet iedereen dat dacht, anders was ze toch verdronken. ’s Middags oefenden we met de cirkelprocessen. Hierbij moet je je mentale belemmering omschrijven en de gevolgen daarvan.
De derde dag werd ik wakker uit een hele drukke droom. Ik droomde dat ik vanuit Amsterdam naar huis was gelopen en was gaan rennen met een vuilniszak in mijn linkerhand en rechts mijn mobieltje en camera! Ik kon ongelooflijk hard rennen, zoals altijd als ik droom. Was het in het echt ook maar zo. Die vuilniszak verloor ik ergens onderweg en ik kwam erachter dat ik mijn camera ook kwijt was. De route was bekend, maar alleen in mijn droom, want ik heb die weg meer gezien en ik weet ook waar hij heen leidt, maar in het echt bestaat hij niet! Ik denk dat de droom symbolisch is. Het verliezen van de vuilniszak duidt misschien wel op het van je afgooien van onnodige bagage. Later in de nacht droomde ik van een jeugdvriendje die een oranje bloemetjesjurk kwam brengen. Daar heb ik geen verklaring voor of het moet betekenen dat ik de bloemetjes buiten moet gaan zetten??? En ik droomde dat ik met mijn zussen allerlei feestkleding aan het passen was. Mijn drie zussen zagen er stuk voor stuk prachtig uit, maar mezelf zag ik eigenlijk niet, hoewel ik wel bezig was met passen. Ik weet niet hoe ik dit moet interpreteren. Het passen zal te maken hebben met de verschillende rollen die je steeds speelt tijdens de oefeningen (denk ik) elke keer weer een andere pet op.
Deze dag hebben we weer in groepjes van 4 a 5 personen geoefend met verschillende stijlen, o.a. krachtig in stellen, ontmoetingen, omgaan met provocatie en krachtig in overbruggen. Bijna alles ging goed, behalve bij het provoceren. Zelf provoceer ik als een zachtgekookt ei! En dat terwijl ik het vroeger in mijn jeugd best goed kon. Toen ik geprovoceerd werd, had ik een veel te beladen stelling gekozen, namelijk dat ik vond dat het strafrecht in Nederland aangepast moest worden, hierbij had ik de moord op mijn nichtje in gedachten, iets wat ruim 7 jaar geleden speelde. En in plaats van dat ik de provocateur tactisch pareerde barstte ik in huilen uit. Ik leek smurfin wel, compleet met dikke tranen en boehoehoe! Uiteraard voel je je dan behoorlijk ongemakkelijk. Maar volgens de coach en de anderen zagen ze nu wel de echte Reny en was dit helemaal niet zwak, maar juist moedig omdat ik me kwetsbaar op stelde. Ook al was het dan per ongeluk. Na de sessie was het lunchtijd en in plaats van met de anderen te eten, heb ik mijn jas aangetrokken, een sandwich meegesnaaid en ben over het duin geklommen om naar het strand te gaan, even lekker een stuk lopen in mijn eentje. Dat deed me goed.
Daarna was ik wel weer hersteld.’s Middags het krachtig stellen geoefend. Dit is een stijl die ik niet vaak gebruik, maar volgens mijn medespelers ging me dit wel goed af. Een van de andere medespelers moest negatief waarderen. Ze moest aan de andere drie vertellen wat ze een zwak punt vond. Ja dat viel tegen! Nadat ze met de coach overleg had gehad kregen wij te horen dat ik waarschijnlijk saai was, omdat ik me zo op de achtergrond hield, een ander had weinig te vertellen omdat hij zo stil was en de derde trok altijd een muurtje om zich heen en liet te weinig van zichzelf zien. ’s Avonds onder het eten heb ik met diezelfde personen vreselijk gelachen onder het eten. We hebben in een deuk gelegen om elkaars verhalen en dan zie je de andere kant van iemand. Ik kan me overigens wel voorstellen dat iemand denkt dat ik een saaie doos ben, als hij of zij me niet kent. Zelf zei ze dat ze op haar woorden terugkwam omdat haar beeld totaal niet meer klopte.
De 4e dag ‘s morgens weer oefenen met diverse stijlen en ’s middags hadden we een soort spel met bijna alle deelnemers. Maar het was een spel waarbij je moest brainstormen in twee groepjes en dan elkaar uitdagen om over de streep te komen. Dit is zo’n spel waarbij ik me helemaal niet thuis voel. Ik denk altijd dat ik iets zinnigs moet roepen en anders hou ik gewoon mijn mond. Nu dus ja. Ik sloeg helemaal dicht en maakte me onzichtbaar. De derde keer toen ik van de coach te horen had gekregen dat hij me nu echt wel bezig wilde zien (het werd ook op video opgenomen) had ik eindelijk moed verzameld en kwam met een leuk idee, maar toen werd het spel weer afgebroken doordat de tegenpartij een cruciale fout maakte. Tja toen was het te laat. Het evalueren vond ik zwaar, want ik kwam tot de schokkende ontdekking dat ik het heel normaal vond om niet gehoord of gezien te worden. En een van de anderen zei dat ze zich over me verbaasde dat ik zo onzichtbaar bleef terwijl ze me de avond ervoor had ervaren als een sprankelende vrouw. Een ander vroeg zich hetzelfde af want die vond mijn bijdragen juist heel waardevol. Blijkbaar blokkeer ik gewoon van tijd tot tijd en ontbreekt het me aan moed om daar doorheen te breken. De coach vroeg waarom ik dat verdriet niet gewoon toe kon laten. Tja? Waarom niet? Ik heb me op de een of andere manier altijd groot moeten houden van mezelf. Ik haat het als ik zwakte toon. Tenminste, wat in mijn beleving dan voor zwakte doorgaat. Het bleek dat dit juist een kracht is. De kracht om je kwetsbaar op te durven stellen. En ik maar denken dat ik een watje ben. Het is in elk geval duidelijk dat een van mijn lessen is dat ik mezelf gewoon laat zien zoals ik ben. En ook dat ik duidelijk laat blijken wat ik wel en niet wil. Als tip kreeg ik mee niet altijd zoveel na te denken, maar soms gewoon te handelen. Het hoeft niet altijd zinnig te zijn wat je roept met een brainstorm.
Vrijdag, de 5e dag werd ik wakker na weer een nacht vol heftige dromen. Ik droomde dat ik op het dek van een groot schip stond en het stormde ontzettend. Er waren grondzeeën zo hoog als flatgebouwen en die beukten het schip aan alle kanten. Ik was eerst bang en pakte toen mijn fototoestel om er foto’s van te maken. Toen ik wakker werd bedacht ik me dat dit weer een symbolische droom was. Water staat voor gevoel en gezien de gebeurtenissen van de afgelopen week waren dit waarschijnlijk de heftige emoties die ik had ervaren. Vervolgens neem ik er dan afstand van door er doodleuk een foto van te maken, zo van: ik heb het gezien, maak er een plaatje van en dan stop ik het weg. Weer een levensles.
Later die nacht had ik een lucide droom waarbij ik rondvloog met bowlingballen aan mijn voeten, dit had ik gedaan om in balans te blijven. Hoe dat snap ik dan niet, want volgens mij vlieg je niet echt lekker met die zware dingen aan je poten maar goed. In de droom besloot ik om uit te testen of anderen mij ook wel zagen of dat ik er misschien als een geest uit zag. Hier was ik heel nieuwsgierig naar. Ik ging het bejaardenhuis in en kwam in een soort rookkamer die ouderwets ingericht was met van die Perzische tapijten en eiken meubelen. Daar zaten een stuk of wat oudjes en twee dames zagen me inderdaad. Die begonnen een beetje te lachen en de ene vroeg: ben jij echt? Hoe moet ik deze droom interpreteren? Zal ongetwijfeld met die laatste speloefening te maken hebben.
We gingen deze dag onze KIS doen, de Kritische (kritieke volgens mij) Invloed Situatie. Hierbij moest je een echte situatie bedenken waarbij je een gesprek zou aangaan. En je moest een of meerdere stijlen kiezen die je zou gebruiken. Dit was wel heel leuk en leerzaam om te doen. ’s Middags was het evalueren en de certificaten uitdelen. Je moest allemaal vertellen wat je meenam uit deze cursus, het mocht ook in een paar woorden zijn. Ik zei dat ik een stuk zelfinzicht meenam, het besef dat ik meerdere stijlen kan toepassen dan ik nu doe en ook dat ik zodanig veel moed verzameld had dat ik van plan ben om een presentatie te maken van de afgelopen week en die op mijn werk te houden tijdens de DWA school. Dat is op maandagmiddag in het lunchuur. Iedereen die iets wil delen met de collega’s kan dat op die manier doen. De zaal zit bijna altijd helemaal vol. Voor mij is dit bloedstollend eng om te doen, maar ik wil het wel doorzetten. Tenslotte betekent lef: bang zijn en het toch doen (volgens onze coach). Na wat foto’s gemaakt te hebben en afscheid nemen van iedereen ben ik weer huiswaarts gekeerd. Ik reed ineens een andere route dan op de heenweg, maar zoals gewoonlijk kwam ik toch wel weer op de goede weg uit. En ik had niet eens echt omgereden! Dit doet me beseffen dat ik altijd de weg weer terug kan vinden, zelfs in de auto!
 |
| Van schilderijen |
Voordat de cursus begint krijg je huiswerk mee in de vorm van een vragenlijst die je zelf in moet vullen en een aantal mensen die jou kent. Als dat klaar is komt er een grafiekje beschikbaar waarop je kunt zien welke stijl jij het meest gebruikt, welke tactieken je gebruikt of juist laat liggen. En je ziet ook of je zelfbeeld klopt met het beeld wat anderen van je hebben. Bij mij kwam dat laatste wel aardig overeen. Aan zelfinzicht ontbreekt het dus niet helemaal.
 |
| Van schilderijen |
Maandag 18 januari was het zover. Om 9.30 uur aanmelden in hotel Westduin net buiten Koudekerke. Ik deed er ruim twee uur over om er te komen. Niet omdat ik verkeerd reed, maar omdat er files stonden op ongebruikelijke plaatsen. Op de A58 stond zelfs een vrachtwagen gewoon pontificaal stil op de rijbaan en dat terwijl het mistig was! Verderop stonden we stil in een kijkersfile omdat er aan de andere kant wat gebeurd was. Maar gelukkig was ik op tijd. Ik liep naar de ontvangstruimte en hield me zoals gebruikelijk wat op de achtergrond.
Om 10 uur begon de cursus en na een uur wist iedereen elkaars naam! We hadden een gemeleerde groep van 9 vrouwen en 7 mannen uit allerlei branches. Om de namen van elkaar te onthouden hadden we een spelletje: iedereen moest zijn naam koppelen aan iets waardoor de anderen het konden associëren. Ik had Remy alleen op de wereld. Alleen ben ik dan Reny met een tweepoot. Dit spelletje werkt prima, zelfs toen we door elkaar gingen zitten.
Tijdens het ochtendprogramma gingen we oefenen met discussiëren, dit werd op video opgenomen. Ook hier was ik weer degene die het minst haar mond opendeed. Eigenlijk deed ik zoals ik altijd doe, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Later op de ochtend deden we een rondje waarbij iedereen iets over zichzelf vertelde. Joost, een van de coaches zei dat hij zich afvroeg waar die grommende tijger gebleven was die hij diep in mij vermoedde.
Ik zei dat ik echt wel heel boos kon worden, maar dat bedoelde hij niet. Het ging meer over moed en pit. Ja dat zit er wel in, maar is inderdaad niet altijd zichtbaar en al helemaal niet bij vreemden. Het gekke is dat ik heel vaak over tijgers droom en er dan vaak voor wegloop omdat ik bang ben verslonden te worden.
 |
| Van schilderijen |
Tussen de middag hadden we anderhalf uur pauze, waarbij we de lunch gezamenlijk gebruikten. Ik piepte er daarna tussenuit om het duin over te klimmen en op het strand te wandelen. Dat heb ik de dagen daarna steeds gedaan, even alleen op mezelf zijn. Op het strand was het heerlijk stil, het voelde fris en het geluid van de wind, de golven en de meeuwen was rustgevend. Op de terugweg heb ik een foto gemaakt van een paar jolige vissers die op schar en wijting visten.
 |
| Van winterse fotos |
’s Middags bespraken we de grafiekjes. De groep is verrassend openhartig en de stiltes die regelmatig vallen als er een vraag gesteld wordt zijn opmerkelijk. Dit ben ik niet gewend. Bijna de helft van de groep bestaat uit mannen en die roepen altijd wel iets, zo is mijn ervaring. Maar nu dus niet en het voelde goed. We hadden trouwens een leuke groep met twee coaches Joost en Petra. Na het avondeten was ik behoorlijk afgedraaid en ben om half 10 in bad gegaan. Ik blijk de enige te zijn die een kamer met bad heeft, wat een luxe. Ze waren vast op de hoogte van mijn vervelende botjes!
De tweede dag gingen we verschillende invloedstijlen oefenen. Er werden 4 stijlen benoemd:
Overreden - daar hoort bij: voorstellen doen en argumenteren
Stellen – daar hoort bij: een norm stellen, positief of negatief waarderen, faciliteren/sanctioneren
Overbruggen – daar hoort bij: betrekken, luisteren, onthullen
Inspireren – daar hoort bij: koppelen, visie delen
Dan is er nog: afstand nemen en wegbewegen, maar dat zijn tactieken.
Overreden en stellen worden duwstijlen genoemd en overbruggen en inspireren trekstijlen, bij die laatste is er meer ruimte voor de gesprekspartner. Er is geen goede of slechte stijl. Elke stijl kan goed of slecht zijn afhankelijk van hoe je ermee omgaat en in welke situatie. Zo dacht ik dat ik bijna nooit sanctioneerde, maar dat doe ik dus wel, alleen in een wat mildere vorm. En ik dacht ook dat ik niet krachtig kon stellen, maar ook dat blijk ik wel degelijk te kunnen. Ik moet alleen het idee van me afzetten dat deze stijl als negatief wordt gezien. Uit de grafiek kwam naar voren dat ik overbruggen het meest gebruik, waarschijnlijk omdat die van nature goed bij me past. Maar mijn beste vriend, die ik ook regelmatig als coach gebruik, zei al een keer tegen me: kom maar eens uit die comfortzone, dat levert je de grootste ontwikkeling! Ik ben blij dat hij dat hij dat zei en ook voor de tip om juist deze cursus te gaan volgen. Ik heb er ongelooflijk veel aan gehad.
Opmerkelijk is dat de stijl die je eigen denkt te zijn nog best moeilijk is, doordat je bepaalde aspecten ervan niet of ineffectief gebruikt. Zo kan ik wel aardig luisteren, behalve als ik iets gedaan moet krijgen van een ander, dan ben ik veel te druk bezig met mijn antwoorden en argumenten! En onthullen doe ik ook niet echt vaak, ja soms bij bepaalde mensen en situaties. En op internet in mijn blogjes, dat is lekker veilig, zo achter de schermen. Maar zo’n open boek als ik dacht te zijn ben ik dus niet. En andere stijlen die ik niet dacht te kunnen gebruiken kan ik wel degelijk hanteren. Tussen de middag gebeurde er iets schokkends. Onze coaches maakten ook altijd een strandwandeling en hadden een schreeuwende drenkeling gespot, die in een stroomversnelling was geraakt ca. 100m uit de kust. 112 gebeld en mee blijven lopen resulteerde uiteindelijk in het redden van een zwaar onderkoelde vrouw. Dat was even heftig. Ik liep aan de andere kant van het strand en heb niks gezien of gehoord. Andere cursisten wel, maar die waren te ver weg en dachten dat het geluid van zeemeeuwen kwam. Maar goed dat niet iedereen dat dacht, anders was ze toch verdronken. ’s Middags oefenden we met de cirkelprocessen. Hierbij moet je je mentale belemmering omschrijven en de gevolgen daarvan.
De derde dag werd ik wakker uit een hele drukke droom. Ik droomde dat ik vanuit Amsterdam naar huis was gelopen en was gaan rennen met een vuilniszak in mijn linkerhand en rechts mijn mobieltje en camera! Ik kon ongelooflijk hard rennen, zoals altijd als ik droom. Was het in het echt ook maar zo. Die vuilniszak verloor ik ergens onderweg en ik kwam erachter dat ik mijn camera ook kwijt was. De route was bekend, maar alleen in mijn droom, want ik heb die weg meer gezien en ik weet ook waar hij heen leidt, maar in het echt bestaat hij niet! Ik denk dat de droom symbolisch is. Het verliezen van de vuilniszak duidt misschien wel op het van je afgooien van onnodige bagage. Later in de nacht droomde ik van een jeugdvriendje die een oranje bloemetjesjurk kwam brengen. Daar heb ik geen verklaring voor of het moet betekenen dat ik de bloemetjes buiten moet gaan zetten??? En ik droomde dat ik met mijn zussen allerlei feestkleding aan het passen was. Mijn drie zussen zagen er stuk voor stuk prachtig uit, maar mezelf zag ik eigenlijk niet, hoewel ik wel bezig was met passen. Ik weet niet hoe ik dit moet interpreteren. Het passen zal te maken hebben met de verschillende rollen die je steeds speelt tijdens de oefeningen (denk ik) elke keer weer een andere pet op.
 |
| Van Familiefoto's |
Deze dag hebben we weer in groepjes van 4 a 5 personen geoefend met verschillende stijlen, o.a. krachtig in stellen, ontmoetingen, omgaan met provocatie en krachtig in overbruggen. Bijna alles ging goed, behalve bij het provoceren. Zelf provoceer ik als een zachtgekookt ei! En dat terwijl ik het vroeger in mijn jeugd best goed kon. Toen ik geprovoceerd werd, had ik een veel te beladen stelling gekozen, namelijk dat ik vond dat het strafrecht in Nederland aangepast moest worden, hierbij had ik de moord op mijn nichtje in gedachten, iets wat ruim 7 jaar geleden speelde. En in plaats van dat ik de provocateur tactisch pareerde barstte ik in huilen uit. Ik leek smurfin wel, compleet met dikke tranen en boehoehoe! Uiteraard voel je je dan behoorlijk ongemakkelijk. Maar volgens de coach en de anderen zagen ze nu wel de echte Reny en was dit helemaal niet zwak, maar juist moedig omdat ik me kwetsbaar op stelde. Ook al was het dan per ongeluk. Na de sessie was het lunchtijd en in plaats van met de anderen te eten, heb ik mijn jas aangetrokken, een sandwich meegesnaaid en ben over het duin geklommen om naar het strand te gaan, even lekker een stuk lopen in mijn eentje. Dat deed me goed.
 |
| Van website Reny Juta |
Daarna was ik wel weer hersteld.’s Middags het krachtig stellen geoefend. Dit is een stijl die ik niet vaak gebruik, maar volgens mijn medespelers ging me dit wel goed af. Een van de andere medespelers moest negatief waarderen. Ze moest aan de andere drie vertellen wat ze een zwak punt vond. Ja dat viel tegen! Nadat ze met de coach overleg had gehad kregen wij te horen dat ik waarschijnlijk saai was, omdat ik me zo op de achtergrond hield, een ander had weinig te vertellen omdat hij zo stil was en de derde trok altijd een muurtje om zich heen en liet te weinig van zichzelf zien. ’s Avonds onder het eten heb ik met diezelfde personen vreselijk gelachen onder het eten. We hebben in een deuk gelegen om elkaars verhalen en dan zie je de andere kant van iemand. Ik kan me overigens wel voorstellen dat iemand denkt dat ik een saaie doos ben, als hij of zij me niet kent. Zelf zei ze dat ze op haar woorden terugkwam omdat haar beeld totaal niet meer klopte.
De 4e dag ‘s morgens weer oefenen met diverse stijlen en ’s middags hadden we een soort spel met bijna alle deelnemers. Maar het was een spel waarbij je moest brainstormen in twee groepjes en dan elkaar uitdagen om over de streep te komen. Dit is zo’n spel waarbij ik me helemaal niet thuis voel. Ik denk altijd dat ik iets zinnigs moet roepen en anders hou ik gewoon mijn mond. Nu dus ja. Ik sloeg helemaal dicht en maakte me onzichtbaar. De derde keer toen ik van de coach te horen had gekregen dat hij me nu echt wel bezig wilde zien (het werd ook op video opgenomen) had ik eindelijk moed verzameld en kwam met een leuk idee, maar toen werd het spel weer afgebroken doordat de tegenpartij een cruciale fout maakte. Tja toen was het te laat. Het evalueren vond ik zwaar, want ik kwam tot de schokkende ontdekking dat ik het heel normaal vond om niet gehoord of gezien te worden. En een van de anderen zei dat ze zich over me verbaasde dat ik zo onzichtbaar bleef terwijl ze me de avond ervoor had ervaren als een sprankelende vrouw. Een ander vroeg zich hetzelfde af want die vond mijn bijdragen juist heel waardevol. Blijkbaar blokkeer ik gewoon van tijd tot tijd en ontbreekt het me aan moed om daar doorheen te breken. De coach vroeg waarom ik dat verdriet niet gewoon toe kon laten. Tja? Waarom niet? Ik heb me op de een of andere manier altijd groot moeten houden van mezelf. Ik haat het als ik zwakte toon. Tenminste, wat in mijn beleving dan voor zwakte doorgaat. Het bleek dat dit juist een kracht is. De kracht om je kwetsbaar op te durven stellen. En ik maar denken dat ik een watje ben. Het is in elk geval duidelijk dat een van mijn lessen is dat ik mezelf gewoon laat zien zoals ik ben. En ook dat ik duidelijk laat blijken wat ik wel en niet wil. Als tip kreeg ik mee niet altijd zoveel na te denken, maar soms gewoon te handelen. Het hoeft niet altijd zinnig te zijn wat je roept met een brainstorm.
 |
| Van schilderijen |
Vrijdag, de 5e dag werd ik wakker na weer een nacht vol heftige dromen. Ik droomde dat ik op het dek van een groot schip stond en het stormde ontzettend. Er waren grondzeeën zo hoog als flatgebouwen en die beukten het schip aan alle kanten. Ik was eerst bang en pakte toen mijn fototoestel om er foto’s van te maken. Toen ik wakker werd bedacht ik me dat dit weer een symbolische droom was. Water staat voor gevoel en gezien de gebeurtenissen van de afgelopen week waren dit waarschijnlijk de heftige emoties die ik had ervaren. Vervolgens neem ik er dan afstand van door er doodleuk een foto van te maken, zo van: ik heb het gezien, maak er een plaatje van en dan stop ik het weg. Weer een levensles.
Later die nacht had ik een lucide droom waarbij ik rondvloog met bowlingballen aan mijn voeten, dit had ik gedaan om in balans te blijven. Hoe dat snap ik dan niet, want volgens mij vlieg je niet echt lekker met die zware dingen aan je poten maar goed. In de droom besloot ik om uit te testen of anderen mij ook wel zagen of dat ik er misschien als een geest uit zag. Hier was ik heel nieuwsgierig naar. Ik ging het bejaardenhuis in en kwam in een soort rookkamer die ouderwets ingericht was met van die Perzische tapijten en eiken meubelen. Daar zaten een stuk of wat oudjes en twee dames zagen me inderdaad. Die begonnen een beetje te lachen en de ene vroeg: ben jij echt? Hoe moet ik deze droom interpreteren? Zal ongetwijfeld met die laatste speloefening te maken hebben.
We gingen deze dag onze KIS doen, de Kritische (kritieke volgens mij) Invloed Situatie. Hierbij moest je een echte situatie bedenken waarbij je een gesprek zou aangaan. En je moest een of meerdere stijlen kiezen die je zou gebruiken. Dit was wel heel leuk en leerzaam om te doen. ’s Middags was het evalueren en de certificaten uitdelen. Je moest allemaal vertellen wat je meenam uit deze cursus, het mocht ook in een paar woorden zijn. Ik zei dat ik een stuk zelfinzicht meenam, het besef dat ik meerdere stijlen kan toepassen dan ik nu doe en ook dat ik zodanig veel moed verzameld had dat ik van plan ben om een presentatie te maken van de afgelopen week en die op mijn werk te houden tijdens de DWA school. Dat is op maandagmiddag in het lunchuur. Iedereen die iets wil delen met de collega’s kan dat op die manier doen. De zaal zit bijna altijd helemaal vol. Voor mij is dit bloedstollend eng om te doen, maar ik wil het wel doorzetten. Tenslotte betekent lef: bang zijn en het toch doen (volgens onze coach). Na wat foto’s gemaakt te hebben en afscheid nemen van iedereen ben ik weer huiswaarts gekeerd. Ik reed ineens een andere route dan op de heenweg, maar zoals gewoonlijk kwam ik toch wel weer op de goede weg uit. En ik had niet eens echt omgereden! Dit doet me beseffen dat ik altijd de weg weer terug kan vinden, zelfs in de auto!
 |
| Van winterse fotos |
posted by Reny at 12:01 PM
1 Comments:
Vol interesse je blog gelezen én de site van Zuidema.
Heb je er in de praktijk ook iets mee kunnen doen? Minder onzichtbaar geworden?
Benieuwd :)
Post a Comment
<< Home