Terugblikken op 2009
And so this is Xmas
And what have you done
Another year over
A new one just began
Dit zullen veel mensen zich waarschijnlijk afvragen. Vlak voor kerst is zo'n uitgelezen periode om terug te blikken en al dan niet tot bezinning te komen. Met andere woorden: wat heb ik dit jaar uitgevreten en is het nuttig, leuk, goed, waardevol of slecht geweest? Ikzelf heb een goed jaar gehad met veel nieuwe inzichten. Het besef dat er mensen zijn die werkelijk en onvoorwaardelijk van je houden, gewoon omdat je bent wie je bent. En niet omdat ze jou weleens voor hun karretje zouden kunnen spannen. Dat heeft me ontroerd en me laten inzien dat ik zelf die eigenschap ook heb en voldoende liefde in me heb om te delen en iets voor anderen te betekenen.
Het is een jaar geweest van loslaten, wat op de een of andere manier weer een nieuw en verrassend soort verbondenheid geeft. Een jaar van vrijheid en een manier vinden daar mee om te gaan, simpelweg omdat je gewend bent om in bepaalde patronen te leven en denken. Dat je daar niet mee door hoeft te gaan, maar ook lekker buiten de gebaande paden kunt wandelen (wat ik graag doe) voelt als een bevrijding. Er bestaat zo'n gevleugelde uitspraak: het leukste wat je kunt worden is jezelf. Ik heb het gevoel dat dat steeds beter gaat lukken. Alle laagjes onechtheid die ik mezelf ooit heb aan laten plakken vallen beetje bij beetje van me af.
Als je uit een Nederlands-Indisch gezin komt zoals ik heb je altijd te maken met bepaalde normen en waarden, die op zich niet allemaal verkeerd zijn, zoals: netjes eten, netjes praten, netjes lopen, je netjes gedragen, kritiekloos beleefd blijven naar gezagsdragers, je aanpassen aan God mag weten wie allemaal etc. etc. Nou dat netjes eten zal ik nooit leren, mijn moeder zei vroeger al: Reentje, je eet als een kip! Ik zit altijd te snerten met eten. Eigenlijk zou ik standaard kleding moeten dragen in de kleuren koffie /ketjap /pindakaas /chocola en eieren. Dan valt het niet zo op. Netjes praten lukt nog wel, behalve als ik struikel, mijn hoofd stoot, dingen uit mijn fikken laat vallen of van de weg af gereden wordt door zo'n uitsloverige race-aap. Dan ontsnapt er weleens een knetterende vloek. Maar dat vergeef ik me zelf.
Het nadeel van zo'n opvoeding is dat je niet geleerd wordt dat je (als meisje) voor je mening uit mag komen, dat je gewoon mag zeggen wat je zelf graag zou willen, dat je meer bent dan alleen maar een stukje decor dat lekker kan koken, naar problemen luisteren, kinderen grootbrengen, je wederhelft behagen. Dat je herseninhoud hebt en die ook mag, zelfs moet, gebruiken. Nu ben ik al een behoorlijke tijd volwassen en sommige van die laagjes heb ik al lang en breed van me afgegooid. Maar sommige patronen zijn wat moeilijker te doorbreken. Die zijn zo diep en ingesleten als tractorsporen in een natgeregende, modderige akker. Soms voelde ik me net een mier die van het ene spoor in het andere liep zonder te overzien wat er buiten die sporen nog meer te zien en te beleven viel. Dingen (en mensen) die misschien wel veel beter bij je passen, maar die je niet kon vinden, omdat ze buiten je gezichtsveld lagen.
Maar.... er is hoop. Al word ik 100, ik leer nog dagelijks. Sommige dingen echter leer ik nooit. Er blijft altijd een bepaalde verstrooidheid die ik mijn leven lang zal blijven hebben. Ik zou graag geloven dat het met leeftijd te maken had. Helaas moet ik bekennen dat ik dit al van kinds af aan heb. Volgens mij was ik als embryo al zo'n chaoot. Die zaadcel die mijn vaders puddingbuks afvuurde is waarschijnlijk bij toeval op mijn moeders eicel gestuit, gewoon toen ie daar maar wat doelloos aan het rondzwemmen was. En uit nieuwsgierigheid besloot het zaadcelletje maar naar binnen te gaan, kijken wat daar te beleven was. Die eigenschap heb ik nog steeds heel sterk. Tja en toen kon hij niet meer weg en werd opgedeeld en opgedeeld tot het een baby werd. Ik sta er ook versteld van dat ik zonder de weg te vragen de uitgang naar het geboortekanaal heb gevonden. Volgens mijn moeders verhalen was ik ook al geboren voordat de dokter er was. Ongeduldig he, DE ultieme eigenschap van het Ram-kind. Waarom wachten tot de deskundige er is? Ik ga zelf wel kijken of ik er uitkom! En zo ben ik mijn leven lang gebleven. Nieuwsgierig, onderzoekend, een beetje onbezonnen, maar zonder kwaad in de zin.
Terugkijkend op het afgelopen jaar voel ik dankbaarheid, omdat er veel gelukkige momenten zijn geweest waar ik van heb mogen genieten. Familiebanden en sommige vriendschapsbanden zijn sterker geworden. Ik heb een leuk huis gevonden, een vast dienstverband gekregen, een leuke cursus gevolgd dit voorjaar (copywriting op de Hogeschool Utrecht) en er staat er weer een op het programma. Ik heb een leuke vakantie meegemaakt op een heel andere manier dan ik gewend was. Ik heb tijdens mijn fietstochtjes ontdekt dat ik niet bang hoef te zijn om te verdwalen, omdat mijn nieuwsgierigheid me wel op mooie plekjes brengt, maar mijn gezonde verstand me altijd weer thuis aflevert. Ik heb ook geleerd dat ik niet altijd volgens uitgestippelde routes hoef te gaan, maar dat ik gewoon lekker rond mag dwarrelen waarheen ik wil. En verdwaal ik een keer, ach... dan levert dat weer een leuk verhaal op voor mijn blogjes.
Over die blunders gesproken: ik heb met mijn oudste zus afgesproken dat er weer een blooper book komt. We hadden er eentje op een msn pagina, maar die pagina werd te weinig gebruikt en is opgeheven. Wil je die gekke anekdotes lezen, ga dan naar de Juta hyves en kijk bij de berichten, daar staan de eerste anekdotes op. Voor de geinteresseerden een stukje geschiedenis: vandaag 23 december 2009 las ik dat het 121jaar geleden is dat Vincent van Gogh een deel van zijn oor afsneed. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik me dan af: zou hij niks te eten gehad hebben met de kerst?
Voor nu wens ik iedereen die dit leest een hele fijne kerst en een spetterend 2010
And what have you done
Another year over
A new one just began
Dit zullen veel mensen zich waarschijnlijk afvragen. Vlak voor kerst is zo'n uitgelezen periode om terug te blikken en al dan niet tot bezinning te komen. Met andere woorden: wat heb ik dit jaar uitgevreten en is het nuttig, leuk, goed, waardevol of slecht geweest? Ikzelf heb een goed jaar gehad met veel nieuwe inzichten. Het besef dat er mensen zijn die werkelijk en onvoorwaardelijk van je houden, gewoon omdat je bent wie je bent. En niet omdat ze jou weleens voor hun karretje zouden kunnen spannen. Dat heeft me ontroerd en me laten inzien dat ik zelf die eigenschap ook heb en voldoende liefde in me heb om te delen en iets voor anderen te betekenen.
 |
| Van Reny's natuurfoto's |
Het is een jaar geweest van loslaten, wat op de een of andere manier weer een nieuw en verrassend soort verbondenheid geeft. Een jaar van vrijheid en een manier vinden daar mee om te gaan, simpelweg omdat je gewend bent om in bepaalde patronen te leven en denken. Dat je daar niet mee door hoeft te gaan, maar ook lekker buiten de gebaande paden kunt wandelen (wat ik graag doe) voelt als een bevrijding. Er bestaat zo'n gevleugelde uitspraak: het leukste wat je kunt worden is jezelf. Ik heb het gevoel dat dat steeds beter gaat lukken. Alle laagjes onechtheid die ik mezelf ooit heb aan laten plakken vallen beetje bij beetje van me af.
 |
| Van schilderijen |
Als je uit een Nederlands-Indisch gezin komt zoals ik heb je altijd te maken met bepaalde normen en waarden, die op zich niet allemaal verkeerd zijn, zoals: netjes eten, netjes praten, netjes lopen, je netjes gedragen, kritiekloos beleefd blijven naar gezagsdragers, je aanpassen aan God mag weten wie allemaal etc. etc. Nou dat netjes eten zal ik nooit leren, mijn moeder zei vroeger al: Reentje, je eet als een kip! Ik zit altijd te snerten met eten. Eigenlijk zou ik standaard kleding moeten dragen in de kleuren koffie /ketjap /pindakaas /chocola en eieren. Dan valt het niet zo op. Netjes praten lukt nog wel, behalve als ik struikel, mijn hoofd stoot, dingen uit mijn fikken laat vallen of van de weg af gereden wordt door zo'n uitsloverige race-aap. Dan ontsnapt er weleens een knetterende vloek. Maar dat vergeef ik me zelf.
 |
| Van winterse fotos |
Het nadeel van zo'n opvoeding is dat je niet geleerd wordt dat je (als meisje) voor je mening uit mag komen, dat je gewoon mag zeggen wat je zelf graag zou willen, dat je meer bent dan alleen maar een stukje decor dat lekker kan koken, naar problemen luisteren, kinderen grootbrengen, je wederhelft behagen. Dat je herseninhoud hebt en die ook mag, zelfs moet, gebruiken. Nu ben ik al een behoorlijke tijd volwassen en sommige van die laagjes heb ik al lang en breed van me afgegooid. Maar sommige patronen zijn wat moeilijker te doorbreken. Die zijn zo diep en ingesleten als tractorsporen in een natgeregende, modderige akker. Soms voelde ik me net een mier die van het ene spoor in het andere liep zonder te overzien wat er buiten die sporen nog meer te zien en te beleven viel. Dingen (en mensen) die misschien wel veel beter bij je passen, maar die je niet kon vinden, omdat ze buiten je gezichtsveld lagen.
 |
| Van Reny's natuurfoto's |
Maar.... er is hoop. Al word ik 100, ik leer nog dagelijks. Sommige dingen echter leer ik nooit. Er blijft altijd een bepaalde verstrooidheid die ik mijn leven lang zal blijven hebben. Ik zou graag geloven dat het met leeftijd te maken had. Helaas moet ik bekennen dat ik dit al van kinds af aan heb. Volgens mij was ik als embryo al zo'n chaoot. Die zaadcel die mijn vaders puddingbuks afvuurde is waarschijnlijk bij toeval op mijn moeders eicel gestuit, gewoon toen ie daar maar wat doelloos aan het rondzwemmen was. En uit nieuwsgierigheid besloot het zaadcelletje maar naar binnen te gaan, kijken wat daar te beleven was. Die eigenschap heb ik nog steeds heel sterk. Tja en toen kon hij niet meer weg en werd opgedeeld en opgedeeld tot het een baby werd. Ik sta er ook versteld van dat ik zonder de weg te vragen de uitgang naar het geboortekanaal heb gevonden. Volgens mijn moeders verhalen was ik ook al geboren voordat de dokter er was. Ongeduldig he, DE ultieme eigenschap van het Ram-kind. Waarom wachten tot de deskundige er is? Ik ga zelf wel kijken of ik er uitkom! En zo ben ik mijn leven lang gebleven. Nieuwsgierig, onderzoekend, een beetje onbezonnen, maar zonder kwaad in de zin.
 |
| Van fietsen met Mich |
Terugkijkend op het afgelopen jaar voel ik dankbaarheid, omdat er veel gelukkige momenten zijn geweest waar ik van heb mogen genieten. Familiebanden en sommige vriendschapsbanden zijn sterker geworden. Ik heb een leuk huis gevonden, een vast dienstverband gekregen, een leuke cursus gevolgd dit voorjaar (copywriting op de Hogeschool Utrecht) en er staat er weer een op het programma. Ik heb een leuke vakantie meegemaakt op een heel andere manier dan ik gewend was. Ik heb tijdens mijn fietstochtjes ontdekt dat ik niet bang hoef te zijn om te verdwalen, omdat mijn nieuwsgierigheid me wel op mooie plekjes brengt, maar mijn gezonde verstand me altijd weer thuis aflevert. Ik heb ook geleerd dat ik niet altijd volgens uitgestippelde routes hoef te gaan, maar dat ik gewoon lekker rond mag dwarrelen waarheen ik wil. En verdwaal ik een keer, ach... dan levert dat weer een leuk verhaal op voor mijn blogjes.
 |
| Van fietsen met Mich |
Over die blunders gesproken: ik heb met mijn oudste zus afgesproken dat er weer een blooper book komt. We hadden er eentje op een msn pagina, maar die pagina werd te weinig gebruikt en is opgeheven. Wil je die gekke anekdotes lezen, ga dan naar de Juta hyves en kijk bij de berichten, daar staan de eerste anekdotes op. Voor de geinteresseerden een stukje geschiedenis: vandaag 23 december 2009 las ik dat het 121jaar geleden is dat Vincent van Gogh een deel van zijn oor afsneed. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik me dan af: zou hij niks te eten gehad hebben met de kerst?
Voor nu wens ik iedereen die dit leest een hele fijne kerst en een spetterend 2010
 |
| Van winterse fotos |
posted by Reny at 6:23 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home