Eindeloos Bewustzijn

Van Lucide dromen en BLE's

Joyce, Reny, Pim van Lommel

Gisterenavond was er in het Evertshuis in Bodegraven een lezing van Pim van Lommel, de cardioloog die bekend is geworden vanwege zijn onderzoek naar bijnadoodervaringen na een hartstilstand en het boek dat hij erover schreef: Eindeloos bewustzijn. Van Lommel is een van de weinige artsen die lef heeft getoond door zijn hoofd boven het maaiveld uit te steken. Hij trotseerde de hele medische wetenschap door onderzoek te doen naar zoiets controversieels als bijnadoodervaringen na een hartstilstand. Het boek onderscheidt zich van andere werken omdat het vanuit een wetenschappelijke benadering is geschreven. Het is inmiddels al meer dan honderdduizend keer verkocht en ook vertaald. Hij geeft nu wereldwijd lezingen en is een veel gevraagde gast in tvprogramma's. Ik bewonder hem vooral omdat hij de moed heeft om zo open in het leven te staan en dat ook naar buiten toe te tonen. Als arts heeft hij een reputatie hoog te houden. De meeste van zijn collega's durven het niet aan om zo openlijk iets aan de orde te stellen waar zo'n taboe op rust. Ze zijn veel te bang om belachelijk gemaakt te worden en hun reputatie en respect te verliezen. Hij durft dat wel en daar ben ik hem dankbaar voor. Het fenomeen bijnadoodervaringen en uittredingservaringen wordt op die manier bespreekbaar gemaakt, zonder dat het zweverig wordt. De zaal was afgeladen en er waren na afloop veel vragen. Sommigen vonden het hier en daar wat te technisch. Maar daar kun je niet onderuit als je het duidelijk uit wil leggen. Zijn onderzoeken zijn wetenschappelijk onderbouwd en dat is het mooie eraan.

Van Dromendagboek

naar het licht

Er kwamen ook leuke vergelijkingen voorbij. In de reguliere medische wetenschap worden de hersenen vaak beschouwd als producent van het bewustzijn. Van Lommel stelt dat de hersenen geen bewustzijn produceren maar faciliteren. Zie het als een radiotoestel. Dat fungeert als medium om programma's te decoderen zodat wij ze horen. Net zoals wanneer je je computer aanzet, dan kun zo'n een miljard websites bekijken. Het betekent alleen niet dat ze ook in je computer zitten, ze bevinden zich gewoon in de nonlokale (virtuele) ruimte. En zo werkt het met het bewustzijn ook. Je hersenen zijn je bewustzijn niet, ze werken slechts als doorgeefluik. Ook de stelling dat een open houding de beste manier is om wetenschap te beoefenen sprak me aan. Er zijn nog steeds te veel mensen die zich krampachtig vasthouden aan de gevestigde regels en niet openstaan voor voortschrijdend inzicht. Juist die starre houding daar loop je op vast. En dat is zo jammer (en ook zo arrogant vind ik persoonlijk).

Na de pauze werd er een filmpje vertoond met wat interviews van mensen die een BDE hadden meegemaakt. Ze waren zonder uitzondering anders in het leven gaan staan en hadden geen angst meer voor de dood. Het laatste onderdeel bestond uit vragen beantwoorden van het publiek. Al met al een heel bijzondere avond, georganiseerd door stichting de Witte Roos.

Van Lucide dromen en BLE's

Anton, de vrolijke badmeester

Na afloop gingen mijn zus en ik nog wat drinken en daar hadden we de gelegenheid om nog even met Pim van Lommel te praten. Ik ben echt onder de indruk, wat is hij toegankelijk en wat een charisma heeft die man. Het werd sowieso gezellig. We kwamen Anton tegen, onze vroegere badmeester waar onze kinderen zwemles van hebben gehad. Anton is een persoonlijkheid waar je niet omheen kunt. Er zijn maar weinig mensen die zo zichzelf durven zijn als hij. Hij heeft humor, een stem als een klok en een verschijning die wel indruk MOET maken: hij ziet eruit als een stevige Indiaan, waar je best een "beschuitje buffel" mee zou willen eten! Verder hebben we nog een gesprek gehad met iemand van vroeger, die we in eerste instantie niet eens herkenden. Hij woonde vroeger bij ons in de buurt en vertelde dat hij zijn zoon twee jaar geleden verloren is door zelfdoding. Dat was behoorlijk heftig om dat verhaal te horen. Al met al een avond vol indrukken.

Van Lucide dromen en BLE's

Twee Pimmen

Bloopers

Onlangs zat ik met wat vrouwelijke familieleden bij elkaar en op de een of andere manier komen dan altijd de bloopers ter sprake die zich in onze familie of kennissenkring voordoen. We zaten lekker in de zon voor de zorgboerderij waar mijn nichtje werkt. En we hebben daar een uur lang zitten lachen om al die stomme anekdotes.

Zo vertelde mijn nichtje dat ze eens wat puistjes weg wilde werken en her en der een veeg camouflagecreme op haar gezicht had aangebracht met de bedoeling die uit te wrijven. Maar ja dan moet je niet afgeleid worden door de telefoon of iets anders. Het gevolg was dat ze de hele dag met die vlekken op haar gezicht heeft rondgelopen en niemand die er iets van zei!

Mijn zusje kwam met een verhaal over een stel kennissen waarvan de man aan de diarree was geraakt terwijl ze ergens wat aan het drinken waren. Hij wist zich op de wc van zijn vieze slip te ontdoen en fluisterde in het oor van zijn echtgenote: "Ik heb mijn onderbroek in jouw tas gedaan hoor." Waarop vrouwlief tot zijn schrik terug fluisterde: "Ik had geen tas bij me!"

Een ander nichtje van mij had eens haar tijd verslapen, douchte en kleedde zich in recordtijd aan om naar de trein te rennen, die ze net op tijd haalde. En waar ze vervolgens met dezelfde noodgang weer uitsprong: ze had haar pantoffels nog aan!

Een klassieker is die waarbij de een aan het boren is en de ander de stofzuiger bij het boorgat houdt, teneinde al dat rondvliegende stof meteen op te vangen. Op zich is dit een heel praktische actie, maar dan moet je natuurlijk wel de stofzuiger aanzetten en niet alleen de steel erbij houden en als een dombo staan kijken terwijl je je afvraagt waarom het stof overal heenvliegt behalve naar jouw steel! Dat is mij pas geleden nog overkomen.

Over mijn eigen bloopers kan ik boeken vol schrijven, maar er zijn er ook mensen die bloopers begaan waar ik dan weer mee te maken krijg. Jaren geleden, nog voordat mijn oudste geboren was had ik een tijdje een spiraaltje als vervanging van de pil. Het verwijderen van dat spiraaltje door een vervangende huisarts die nog kippiger was dan een blinde mol bracht ook de nodige hilarische verhalen boven. Het was net of je geopereerd moest worden door Stevie Wonder. Oke dan mevrouwtje, dan gaan we hier in braille tatoueren waar we u open gaan snijden. Zoiets bijvoorbeeld. En na afloop: ah, u bent aan uw schouder geopereerd en nu mist u een oor? Nou geen probleem hoor, die naaien we er zo weer aan als we die uit de buikholte kunnen vissen, de techniek staat voor niets. En dan loop je vervolgens met een oor die boven je wenkbrauw is aangenaaid. En zo iemand moet dan in je intieme delen gaan zoeken naar een spiraaltje met een pincet waarmee hij voortdurend misprikt! Wat een trauma!

Op mijn werk hoorde ik aan de koffietafel ook de nodige anekdotes. Zo stond er eens man een lezing te houden en hij deed dat met veel gebaren en overtuiging. Eigenlijk was het een hele gedreven spreker. Hij had alleen de pech dat zijn gulp de hele tijd openstond en dat terwijl hij een zwart pak aanhad, waardoor het nog extra opviel. Degene die het voorval vertelde kon ook niet duidelijk maken wat er aan de hand was, zonder dat de aandacht van de hele zaal getrokken zou worden. Die zaal had het waarschijnlijk ook wel gezien. En het idiote is dat je dan alleen maar naar die gulp kan staren, want de lezing gaat volkomen langs je heen!

Een ander vertelde dat er eens iemand op het podium tijdens een lezing uit zijn broek was gescheurd. Deze meneer loste het op door even van het toneel te verdwijnen en zijn broeknaad met de nietmachine te bewerken! Heel inventief, je moet er alleen wel aan denken om de nietjes eruit te halen voor je weer gaat zitten, anders is er een andere naad met problemen.

Collega's zijn altijd prima schrijfvoer voor bloopers. Jaren geleden toen ik nog aan het Westerscheldetunnelproject werkte, kwam onze projectmanager een keer binnen en vroeg geagiteerd: "Wie heeft daarnet dat telefoontje aan mij doorverbonden? Ik dacht dat het mijn vrouw was en riep iets intiems, is het de schoonmoeder van Dick!"(Dick was onze planner van destijds) Omdat ik nogal visueel ingesteld ben en de situatie meteen voor me zie, was ik de eerste die in lachen uitbarstte en daarmee ook meteen de eerste verdachte, terwijl ik dit keer echt onschuldig was.

Herman, een andere collega, moest eens naar een vergadering maar was zoals gewoonlijk te laat. Hij besloot om langs de mc drive van de Mac te rijden en dan een snelle vette hap naar binnen te werken onder het rijden. Maar het junkfood van de Mac zit doorgaans vol mayo, curry en augurken. Dus toen hij gehaast een hap nam, werd de big mac tussen zijn kleffe broodje vandaan gelanceerd, schoot tussen het stuur door op zijn nette broek, waar hij ook nog eens lekker doorgleed naar zijn schoenen!

Diezelfde collega kon er toch al wat van als het om bloopers ging. Toen hij eens naar de parkeerplaats liep, vol beladen met tas, laptop en een doos halfvol met vlaai (nog van zijn verjaardag) liet hij de vlaaidoos vallen. Omdat hij toch al een beetje saggo was, riep hij: "gv#@$" en gaf een rotschop tegen de doos, waardoor de vlaaipunten eruitvlogen tegen een auto aan, zodat hij het alleen maar erger maakte. De aardbeienvulling en de slagroom dropen van de koplampen en de nu lege doos waaide weg. Er kwam een andere collega aan en Herman verontschuldigde zich voor zijn gedrag: "Ja sorry, ik had wat problemen." Waarop de betreffende collega zei: "ja dat kun je wel stellen, je hebt er een schoonmaakprobleem bij, want dat is mijn auto waar die troep op ligt!" Als ik er aan terugdenk, kun je me weer opvegen!