Sinterklaas

Vroeger snapte ik geen ene bal van al die sinterklaasliedjes. Ja ik brulde ze wel mee natuurlijk, want ik wilde wel graag die schoen gevuld hebben met cadeautjes, pepernoten en een chocoladeletter. Tegenwoordig schrijven ze in de krant dat je kanker krijgt van pepernoten, maar vroeger kon je ze ongelimiteerd eten. Maar die liedjes vond ik onbegrijpelijk. Dat kwam omdat ik de teksten altijd verkeerd verstond. De tekst – vol verwachting klopt ons hart, wie de koek krijgt wie de gard – vertaalde ik als: vol verwachting klopt ons haard, wie de koe krijgt, wie de paard.

Tja, en als je als kind hoort dat in verwachting zijn betekent dat er een baby aankomt…. Dan is het ook onbegrijpelijk natuurlijk, want wat heeft dat nou met Sinterklaas te maken? Tenslotte werden de baby’s door de ooievaar gebracht en niet door de goedheiligman. En dan dat tweede stukje: wie de koe krijgt, wie de paard. Ik wou helemaal geen koe, ik vond koeien eng. Als we in het weiland liepen en die grote koebeesten renden dan speels achter ons aan, dan stond ik doodsangsten uit en dacht dat we op de horens genomen werden. Een paard wou ik wel, maar volgens mij was het niet de paard, maar het paard. Ik kon me op zesjarige leeftijd al volop ergeren aan verkeerd taalgebruik!

Toen ik eindelijk begreep dat het om koek en gard ging snapte ik het nog niet, want ik wist niet wat gard betekende. En toen ik eenmaal zover was dat ik begreep dat hiermee de roe bedoeld werd, snapte ik weer niet waarom dat nou weer zo erg was. Als Indo kind hadden wij thuis altijd al zoiets als een roe en dat heette dan een sappolidi. Dat was een soort roe waarmee oma de keuken aanveegde. Met een andere sappolidi deed mama de bedden altijd. Dus zo’n straf was het in mijn kinderbeleving niet, behalve als oma met de sappolidi dreigde als je vervelend geweest was. Niet dat ze daar echt mee sloeg. Als je een tik kreeg deed mama dat met haar blote handen, dan kreeg je een ferme tik op je bovenbenen, nadat je eerst rondjes om de tafel had gerend!

De zak van Sinterklaas is ook zo’n voorbeeld. De zak van Zwarte Piet begreep ik wel. Die Piet liep altijd met zo’n voddenbaal waar strooigoed in zat. Maar de zak van Sinterklaas? En dan zongen ze ook nog: maar onder in die zak, daar zit een hele grote plak. Een plak wat? Cake?
Schiet mij maar lek, ik snap nou nog niks van Sinterklaas