Het liefdesleven van de pinguin

Soms zou je willen dat je een pinquin was. Het zou het leven soms een stuk makkelijker maken. Je hoeft je nooit druk te maken over je lijn, want dat vet heb je nodig. Geen getreuzel voor de garderobekast omdat je niet weet wat je aan moet trekken. En verder lekker met een hele kolonie soortgenoten glijbaantje spelen, beetje vissen, achter elkaar aan zitten en als je het zat bent waggel je gewoon weer de wal op. Geen zorgen over je huis, je baan, je toekomst. Als je geluk hebt leef je een leuk leven op een mooie ijsschots met een stel andere gezellige pinguins. Heb je pech, dan zit je tussen een stel chagrijnen en worden je kinderen opgepeuzeld door een orka. Ook het liefdesleven van de pinguins is simpel, zo zag ik laatst in een oude documentaire van Jacques Cousteau. Het mannetje zoekt een mooie steen uit en biedt die aan aan het prinsesje van zijn dromen. Accepteert ze de steen, dan zijn ze verloofd en volgt al snel de paring. Niks geen ingewikkelde versiertrucjes en langdurige hofmakerijen. Gewoon hop hop er op en dat is het. Wel een beetje hilarisch om te zien trouwens, want het is net of het mannetje bezig is zich staande te houden op een springkussen. Bij mensen is alles toch een stuk ingewikkelder. Ik heb tenminste nooit een vrouw ontroerd een traan zien wegpinken omdat haar prins op het witte paard haar een mooie kiezel kwam brengen. Ik denk dat ze eerder zou denken dat ze met een beminnelijke idioot te doen had. In de documentaire had prins Charming net een prachtige steen uitgezocht en toen was hij zijn grote liefde ineens kwijt. Die liep tussen duizenden andere vrijgezelle meiden en die lijken allemaal op elkaar met die zwartwit outfit met geeloranje sjaaltje. Pinguins herkennen elkaar ook niet aan hun uiterlijk. Alleen door te roepen herkennen ze elkaar. Maar door te roepen moest hij de steen weer laten vallen. Een dilemma dus. In de mensenwereld kun je je dat niet voorstellen. Stel dat wij mensen elkaar ook alleen zouden herkennen aan het stemgeluid. En je lief is zijn stem een tijdje kwijt door een fikse verkoudheid. En dan kom je er ineens achter dat je al de hele week voor de buurman hebt staan koken! Je hebt zelfs zijn rug gemasseerd en intieme dingen in zijn oor gefluisterd..... Hmmmm misschien toch niks voor mij, zo'n pinguin bestaan.