Pubers

“Hollands landschap boeit pubers niet. - AMSTERDAM - Het typisch Hollandse weidelandschap boeit pubers totaal niet. Ze hebben evenmin iets met heide, bos of zandverstuivingen en vinden het niet de moeite waard om cultuurlandschap te beschermen.” zo staat er te lezen in www.nu.nl



Raar? Nou nee, als ik in mijn eigen herinneringen duik moet ik ook eerlijk bekennen dat ik als 16-jarige weliswaar redelijk veel tijd in het gras doorbracht, maar dat was niet bepaald om paardenbloemen te bestuderen. Je liep er met leeftijdgenoten gewoon wat te niksen, met een bal te klooien of met elkaar. Wij hadden vroeger een hangplek voor het grasveld bij het gemeentehuis. Daar stond een soort ijzeren kip, dat moest een kunstwerk voorstellen en daar kwamen we bij elkaar. Nu lees ik dat er plannen zijn om het natuurbeleid aan te passen door “de natuur naar de pubers toe te brengen”. Wat moet ik me daar bij voorstellen? Een paar heideplantjes op de hangplekken zetten? Koeien op het trapveldje laten lopen? Nee, “we moeten de natuur pubervriendelijk maken. Ze moeten er iets te zoeken hebben”. Ja tuurlijk dat is het! En hoe gaan we dat dan aanpakken? Gewoon her en der wat veldjes met wietplantjes ofzo? Boomhutten met blikjes bier en cola?
Neeeee, je snapt er ook geen ene moer van he! “Omdat het in andere landen heel populair is om voedsel te verzamelen in bos en hei, moet dat in Nederland ook weer toegelaten worden. Daardoor zullen ook allochtonen de natuur meer waarderen.” Aha, dus we moeten gewoon meer McDonalds tenten op de hei zetten. Dat is het! Dat ik dat niet eerder begreep.
Eerlijk gezegd begrijp ik geen zak van die bemoeizucht. Waarom zo hardnekkig proberen om pubers dit soort dingen bij te brengen op zo'n omslachtige manier? Geef ze liefde, begrip en begeleiding, stop er eten in en geef ze als het nodig is op hun sodemieter. Daar hebben ze veel meer aan. Die puberleeftijd ontgroeien ze vanzelf en dan komt hopelijk ook het verantwoordelijkheidsgevoel boven. (of niet als je pech hebt)
bron foto: Kojiha Hisu

En toch zou ik in deze onzekere tijd geen puber willen zijn. Sterker nog: ik heb vaak met ze te doen. Wat voor tijd gaan ze tegemoet? Wat voor wereld wordt het?
Zondag was ik met mijn vriendin Liesbeth naar Jesus Christ Superstar. Voordat de voorstelling begon dronken we een capuccino in een tentje op het station in Utrecht. Ondanks dat het niet druk was en er een stuk of 3 obers (in de puberleeftijd) liepen te lummelen, kwam er niemand vragen of we wat wilden gebruiken. Dus wenkte Liesbeth naar een van de piepjonge obers. Die kwam verveeld sloffend aanlopen en nam super ongeinteresseerd onze bestelling op. Toen ik wilde betalen was het hetzelfde verhaal. Niemand die naar je omkeek. Pas toen ik uitgebreid ging zitten zwaaien reageerde de "slof slof puber" met een vermoeid knikje en vroeg aan zijn oudere collega of die naar onze tafel wilde gaan. "Tja, waren we nou maar jong en woest aantrekkelijk, dan kwamen ze misschien iets enthousiaster, nu stuurt ie die ouwe zak", mopperde ik. Maar als ik denk aan het bovenstaande denk ik: laat maar....

Vervuiling

Dit mooie plaatje hieronder heb ik gemaakt tijdens een strandwandeling een paar weken geleden, in Noordwijkerhout. Het was die dag prachtig weer en we hebben een lange duin- en strandwandeling gemaakt. De calorieën die we daarbij verbrand hebben, werden er in het strandtentje wel weer aangegeten omdat we twee broodjes kroket naar binnen propten, maar alla dat moet kunnen voor een keer :-)
Wat minder leuk was, waren de forse paardenvijgen die achtergelaten werden en die, naarmate het vloed werd, vrolijk langs de vloedlijn dreven. Dat vond ik minder geslaagd. Verder was het strand redelijk schoon, er lag niet echt veel rommel. Dat heb ik weleens anders meegemaakt.


Noordwijkerhout, ruiters aan het strand

Wat me meer zorgen baart is de luchtvervuiling. Er zit heel veel stof in de lucht. Als je zaterdag je auto wast of je ramen zeemt, dan zit er zondag alweer een dikke laag stof op. En die stof adem je ook in natuurlijk. Ik heb er een schilderij van gemaakt. Hij staat hieronder en ik heb hem pollution genoemd. Rechts zie je een kleurrijk landschap en links de dreiging van de naderende vervuiling, met vuile smog en allerlei rommel die in het water drijft. De zwarte kale boom ziet er uit als een spook dat zijn spitse vingers naar het kleurige landschap rechts uitstrekt. En toch is er hoop, want helemaal links bovenin beginnen weer groene bladeren te groeien. Dit geeft een beetje weer zoals ik zelf ben. Ik kan me weleens zorgen maken, maar hou toch mijn optimisme.


Pollution

Filosoferen over vroeger tijden

Ze zeggen weleens: de tijd heelt alle wonden. En daar zit waarheid in. Misschien dat ze niet alle wonden voorgoed geneest, maar ze zorgt er doorgaans wel voor dat je milder tegen dingen aankijkt. Ik kan me doorgaans de mooie dingen uit mijn jeugd beter voor de geest halen dan de vervelende. Misschien zegt dat wel meer over mezelf, dat ik geneigd ben om nare ervaringen weg te stoppen! Feit is dat ik vooral veel mooie herinneringen heb.
Een voorbeeld: kerstmis in mijn jeugd. De kerstboom vol met glinsterende ballen, vogeltjes met van die pluimstaartjes, fragiele klokjes die heel licht tingelden als je ze aanstootte. Daar overheen engelenhaar wat het geheel een betoverend aanzien gaf, alsof je een stukje van de hemel ontwaarde. Die kerstballen waren vooral grappig, want als je er dichtbij stond kreeg je gezicht zo'n "lachspiegelvorm". Die vogeltjes vormden een dankbaar object voor onze poes Mieke die, als ze de kans kreeg, regelmatig een aanval op de kerstboom uitvoerde. Het gaf zo'n speciale sfeer het hele kerstgebeuren.

Reny bij de kerstboom 1961

Op de basisschool heb ik een paar keer in een kersttoneelstuk meegedaan. Een keer als Maria, waarbij ik 1 zinnetjes tekst had: "kom Jozef, we gaan." En een keer als Caspar, een van de drie koningen. Nu was ik niet bepaald een doorgewinterde actrice destijds, want ik was veel te verlegen. Maar ik herinner me wel de sfeer die er omheen hing, de verkleedpartijen, de engeltjes van papier die we op school maakten. Ik zou er wat voor geven om een dagje terug naar mijn jeugd te mogen!

Marcel, Joyce, Anita, Reny

Als je een kind bent denk je dat volwassen zijn het hoogst bereikbare ideaal is. Je ziet enkel de leuke kanten ervan: net zo laat naar bed gaan als je wilt, films voor alle leeftijden zien, dingen kopen die je leuk vindt, uitgaan, autorijden, zelf bepalen wat je eet etc. De plichten gaan aan je voorbij. Je staat er niet bij stil dat er ook huur of hypotheek betaald moet worden, dat er gewerkt moet worden voor al die leuke dingen, dat er kinderen opgevoed moeten worden. Dat ouders zich soms hopeloos ongerust maken over die kinderen. Dat er overal op de wereld ellende is die je je kinderen wil besparen.
Als kind houd je je daar niet mee bezig. Je gaat met vriendjes en vriendinnetjes naar de slootkant om kikkerdril te halen, wat je thuis in een emmertje stopt en waar na een tijdje kikkervisjes uitkomen. Je gaat madeliefjes plukken en vlecht er kransjes van. Althans in mijn jeugd. Tegenwoordig weten kinderen alleen nog hoe kikkerdril en madeliefjes eruit zien omdat ze het op internet zien geloof ik. Ik heb heel veel van dit soort herinneringen in een warme sfeer vol kleuren, geuren en geluiden. Hoe we met zijn allen het weiland ingingen, de koeien ontweken, want die waren eng omdat ze zo groot en speels waren en achter je aan renden. Op een dag liep ik in het weiland met mijn zus, broer en jongste zus: Anita, Marcel, Ria en ook Ad en Joke de Wit, onze overbuurkinderen waar we mee bevriend waren, liepen er bij. We zagen een prachtige zwanenbloem midden in de sloot staan. Die wou Ria graag hebben. En ja, je moet wat over hebben voor je jongste zusje.

Oma Geraerds Thesingh en Ria

Dus wij besloten om die bloem te bemachtigen. Als iedereen elkaar bij de hand hield en zo een ketting vormde, waarbij degene die het dichts bij de sloot stond de bloem zou plukken moest dat lukken. Ik stond achter aan de ketting en kon het niet meer houden. Ik liet los en de hele zwik plonsde in de sloot behalve Ria en ik! Wat waren ze boos op me! Maar wat een mooie herinnering tegelijkertijd.


Ook kan ik me een dag herinneren in de winter van 1963. Het was al wat later op de middag en de zon stond laag aan een rozig en lavendel gekleurde hemel. Het ijs glinsterde in de sloten en de weilanden en boomtakken waren wit van de rijp. Ik lag op mijn rug op een sleetje, mijn hoofd achterover gekanteld en ik genoot van al dat moois. Anita trok zwoegend de slee vooruit. Wat was ze toch lief dat ze me zo liet genieten.
Ook het natafelen kan ik me nog goed herinneren. Als we een sinaasappel hadden gegeten maakte mijn moeder van de schillen en cocktailprikkers een karretje. Of, als je je eten niet op wilde eten, dan dreigde ze dat je kippetje doodging. Nou dan wou je wel dooreten, want dat was zielig. Waar je kippetje woonde wist je niet, je wist alleen dat je het niet op je geweten wilde hebben dat het ding doodging!
Moet je nagaan hoe naief ik was.

Vincent, zoon van Liz en Peter

Afgelopen zaterdag besefte ik ineens dat we zo’n beetje de oudste generatie aan het worden zijn. Ik was bij mijn oudtante Ciel op verjaardagsbezoek in Amsterdam en zag daar wat familie die ik al in geen tijden gezien had. Dat was leuk om even bij te kletsen.

tante Ciel is 81 geworden

Mijn tante Ciel, die niet zo precies kan onthouden hoe al die mannen heten die bij haar nichtjes horen, vroeg belangstellend aan mij: “Hoe is het met Kees? Gaat het goed met hem?” En ik antwoordde: “eh, ja ik denk het wel, maar wie is Kees eigenlijk?” Ze bedoelde natuurlijk Theo. Ook grappig was dat ze mij voor mijn zus Anita aanzagen. Volgens een van de aangetrouwde neven leek ik nog meer op Anita dan Anita zelf. Nou da’s toch wel heel knap he! Vroeger, jaren geleden heb ik eens mijn haar kort laten knippen, zodat ze me niet zo vaak voor Anita aan zouden zien. Ik was 26 en wilde meer mijn eigen identiteit hebben. En wat denk je dat ik te horen kreeg? Goh, wat lijk je toch veel op je broer Marcel zo met dat korte haar.......