Verslavingen

Ken je ze? Die houten speeltjes, puzzeltjes eigenlijk die zo simpel lijken om in en uit elkaar te halen, maar die je horendol kunnen maken? Ik heb er een gekregen van een van mijn favoriete excollega’s. Zo’n raamwerkje met een houten muisje aan een touwtje, “om op je nieuwe werkplek te leggen”.

Een en al verslaving werkt het in de hand! Ben je van de ene verslaving af, krijg je de volgende. Want roken doen we niet meer he. Al meer dan 6 jaar niet meer. Maar ik durf er geen een op te steken, want stel je voor dat ik het toch lekker vind. Ik kan er best tegen als iemand in mijn buurt rookt, ben gelukkig niet doorgeslagen naar de andere kant. Je ziet dat vaak, dat exrokers bijna agressief worden als iemand in hun buurt een peuk op durft te steken, terwijl ze zelf jaren lang hun omgeving geterroriseerd hebben. Heb ik gelukkig geen last van. Maar echt lekker vind het ook niet. Alleen als iemand een nieuw pakje shag openmaakt, moet ik me beheersen om niet meteen dat heerlijke kruidige aroma op te gaan snuiven. Het staat zo raar als het je neus inschiet. Aan alcohol zal ik ook niet verslaafd raken. Vroeger toen ik nog een opstandige puber was, dronk ik mijn vriendjes probleemloos onder tafel, tot wanhoop van mijn moeder. Tegenwoordig ga ik na een paar glazen rose al rare onsamenhangende taal uitslaan. Komt omdat ik tegenwoordig een ongeoefende drinkster ben. Voor mij niet teveel alcohol. Zelfs de deodorant in de badkamer is alcoholvrij. Maar dan nu dat spelletje he. Na drie uur zwoegen, zweten, vloeken, aaien, prutsen, smeken, met bloed doorlopen ogen staren, doodsbedreigingen uiten, heb je eindelijk die stomme muis los van het raamwerk. Jottem. En nu weer vastmaken…. aaaaaaarchgg!!@#$%#@!!

Afscheid van de Bouwdienst

Het is bijna lente. Een nieuwe fase in het jaar. Voor mij betekent het ook een nieuwe fase in mijn arbeidsleven in de vorm van een nieuwe baan. Spannend ja, dat wel. Het betekent ook afscheid van mijn oude werkleventje van ruim 10 jaar werken bij de Bouwdienst. Eerst bij het project Westerscheldetunnel

de starthandeling van de Westerscheldetunnel
en daarna bij het Steunpunt Tunnelveiligheid.

oefening geluidbakens in de Drechttunnel
En dat afscheid ging met gemengde gevoelens gepaard. Aan de ene kant de opluchting na een periode van spanning, de blijdschap van een nieuwe uitdaging. Aan de andere kant het besef van wat je achterlaat, een heel stuk van je leven, een megaproject waaraan je hebt meegewerkt en waar je van alles beleefd hebt, het Steunpunt Tunnelveiligheid wat je hebt helpen opbouwen, collega’s die je dierbaar geworden zijn.

Jelle, Evert, Paul
Na een leuke receptie met een grappige presentatie, een etentje in de stad werd ik thuisgebracht met bloemen en cadeautjes. En dan is er pas goed het besef dat je dus echt weg bent! Partir c’ est mourir un peu. ’t Is waar.

weer een kikker uit de kruiwagen

melige Michel

Ann en Sil in diepgaand gesprek

Ben, de holenman (ik had eerst een andere foto in gedachten, maar heb het toch maar niet gedaan :-)

Derckjan, Freek en nog een Ben

Maaike, Evert en Desiree

Erwin, de paparazzo
De afgelopen week had ik nog een weekje vrij en ik kreeg een acute aanval van werklust, wat er in resulteerde dat ik mijn hobbykamertje op ging ruimen. Daar kwam ik weer van alles tegen wat allerlei herinneringen opriep aan de Bouwdienst. Allerlei melige mails die ik bewaard had, een smoelenboek van 9 jaar geleden, knipselkranten met mijn eigen columns, foto’s van excursies en projectdagen. Verslagen van crashacties zoals: welke hittewerende bekleding moet er in de tunnel, duurzaamheid van het beton, architectonische aspecten, maar ook van een dagje bij de firma Herrenknecht in Duitsland, waar de tunnelboormachine van de Westerscheldetunnel geassembleerd werd. Dat dagje kan ik me goed herinneren. We vlogen in van die kleine Tulip vliegtuigjes waar ik op de terugweg helemaal misselijk in werd, omdat we zo’n last van turbulentie hadden. De borrelnoten en de drankjes hebben we niet aangeraakt! Ook kwam ik foto’s tegen van de starthandeling van de Westerscheldetunnel, minister Jorritsma was destijds de bewindsvrouwe van Verkeer en Waterstaat en zij kwam op bezoek, ik was samen met een paar anderen per ongeluk in die VIP bus gaan zitten! leuke dingen waren dat. Al mijmerend heb ik al die dingen weer langs me heen laten gaan deze week. ’t Is waar: partir c’es mourir un peu….

Reny met Evert