Indo nostalgie

Onlangs mailde mijn in Portugal woonachtige vriendin Maureen me een linkje naar: www.indo.startbewijs.nl een site vol met links naar websites die op een of andere manier met Indonesië en het vroegere Nederlands-Indië te maken hebben. Ik ben daar gretig ingedoken en kwam een heleboel leuke dingen tegen, o.a. een website die heette: Indisch-4ever, een weblog met allemaal oude foto’s en nieuws over het Indonesië van nu en met kooksites met Indische gerechten. Toen ik dat allemaal las en zag raakte ik meteen in de ”Indo-modus” en ik werd door een gevoel van nostalgie bevangen.

Mijn neef, tante en oom

mijn opa en oma Geraerds Thesingh

Zolang ik me kan herinneren hebben mijn opa en oma (van moeders kant) bij ons ingewoond. Mijn moeder heeft ze tot aan hun dood verzorgd. Mijn opa was een Hollander en mijn oma een frêle Javaanse, een pittig wijffie, net zoals het eten dat ze kookte . Zij sprak ook alleen Maleis. Ze verstond ons wel en wij haar op de een of andere manier ook. Ook al spraken wij geen Maleis, we wisten donders goed wat ze bedoelde als we ondeugend waren geweest en we werden voor “brandal” of “nakal” uitgemaakt en als ze het over “glitisch” had, dan hadden we met onze tengels ergens aangezeten waar we af dienden te blijven. Het woord "adoe" werd op meerdere manieren gebruikt. Als oma schrok of pijn had of medelijden met iemand, dan zei ze "adoe". Met de klemtoon op "doe". Nu weet ik niet of ik de woorden hier goed spel, want ik ken maar een paar woorden Maleis en dan nog alleen fonetisch. Zo weet ik dat ze “prettige wandeling” bedoelen als ze “selamat djalan” tegen je zeggen. En “selamat makan” is wat bekender: “smakelijk eten.”
Op onze Jutafamily site heb ik een aparte Indiëpagina aangemaakt. Hier staan oude documenten op zoals doopakten, (zelfs een uit 1860), liedjes uit oorlogstijd en oude foto's.

Mijn moeder als mooie jonge vrouw

met die licht melancholische blik...

Vroeger kwamen er altijd massa’s ooms en tantes op bezoek in de weekenden. Dat was altijd gezellig. Er werd uitgebreid ge(rijst)tafeld. Dat was ook zoiets: als je klasgenootjes vroegen wat je gegeten had en je zei dat je rijst op had. Dan was de steevaste reactie: oh, lekker met krenten en suiker en een beetje boter en kaneel! En dan keek ik ze vol afschuw aan: boter, kaneel en suiker!!! Het idee alleen al. En die krenten kon ik al helemaal niet plaatsen. Maar zij bedoelden de oerhollandse rijstepap (wat ik niet toen nog niet kende). En als de volwassenen wilden bijpraten na het eten, werden wij naar buiten gedirigeerd of je moest boven spelen als het slecht weer was. Als we erg veel kabaal maakten, werd er door die of gene naar boven geroepen: “Ayooo niet zo kedebloekendeblakken dan!!” (niet zo stommelen dus). Dit soort woorden heb ik altijd wel onthouden. De rest is toch wat in het putje gezakt, want er zijn al veel oudere familieleden overleden. En hoe ouder je wordt, hoe vaker je terugdenkt aan je jeugd. Ik heb soms weleens heimwee naar die tijd, lekker onbezorgd buiten spelen, je niet druk hoeven maken om al die “grotemensendingen”. Je mag het eigenlijk niet zeggen, maar je zou haast verlangen om een beetje kinds te worden! Alhoewel, soms heb ik dat al!! Kom het is mooi weer, ik ga lekker in de tuin in het zonnetje zitten, een beetje dagdromen. Selamat tidor! (welterusten)