Naar de bollen

Je zult toch maar nagenoeg je hele leven in Nederland wonen. Je bent Hollands opgevoed (met een flinke dosis Indo cultuur, dat dan wel. Maar toch, behoorlijk Hollands. Je eet vijf keer per week aardappelen en ook stamppot zuurkool, bloemkool met een bloempapje en een bal gehakt, pannenkoeken met stroop. Er wordt thuis Hollandse muziek gedraaid. Oke, niet altijd met mijn instemming. Ik bedoel: Jan Smit is nog tot daar aan toe. Maar mijn lief draait, tot mijn afgrijzen, ook weleens Corrie Konings. En dan op vrijdag als hij staat te stofzuigen, dus dan gaat ie extra hard. Iets ergers dan het gejengel van vrouw Konings kan ik niet bedenken. Gatverrrrrr!!!!!!!!!!!! Maar ja, ieder zijn (wan)smaak. Als hij dan beneden loopt te stofzuigen terwijl Corrie Huilen is voor jou te laat loopt te jammeren, dan ga ik boven de badkamer doen en dan zet ik als tegenwicht Emerson Lake and Palmer op met een stevig jaren zeventig nummer. En dat vindt hij weer pokkeherrie, net als blues, daar kan hij ook niet naar luisteren. Die man van mij heeft echt geen verstand van muziek! Wat dat betreft val ik op foute mannen, want mijn ex hield ook van Corrie Konings.

Maar goed, ik dwaal af. Wat ik wou zeggen was: zo Hollands en dan moet ik bekennen dat ik nog nooit in zoiets oerhollands als de Keukenhof ben geweest. Tot vandaag dan. Ik kreeg een paar vrijkaarten en die ben ik vandaag gaan gebruiken samen met mijn zus.


Nu is het verre van slim om op zondag naar de Keukenhof te gaan als het ook nog mooi weer is. Tot Leimuiden gaat het goed, maar net over de brug sta je al hopeloos vast. De weg ging ook nog eens van twee naar eenbaans. En ik deed braaf wat ze je op tv altijd adviseren: zet je richtingaanwijzer uit, rij rustig tot het eind van de invoegstrook en ga dan ritsen. Nou er viel helemaal niks te ritselen met mijn medeweggebruikers. Men voelt zich gepasseerd en geeft met een boze blik extra gas. Vooral die misprijzende blikken spreken boekdelen. Die drukken verontwaardiging uit en boosheid. Alsof je onuitgenodigd iemands territorium binnendringt, terwijl je alleen maar bezig bent om netjes in te voegen. Uiteindelijk werd ik er dan toch tussen gelaten. Maar die reclame moeten ze toch aanpassen vind ik, want dit werkt niet.


bloemenpracht

Eenmaal binnen hoorde ik nauwelijks Nederlands. Bijna allemaal toeristen. Ik heb ik me als een doorsnee Japanner gedragen en heel veel foto’s gemaakt, van de bloemenpracht, van mijn zus, van een vrolijk koor dat bij de molen oude nummers van the Beatles stond te zingen.
Je zou denken dat ze Tulpen uit Amsterdam zouden doen, maar nee, we zijn tenslotte een multiculturele samenleving, dus werd er Engels gezongen. En het klonk prachtig moet ik zeggen. Het swingde echt de pan uit. Ook het koffietentje waar we iets dronken, was niet typisch Hollands. Het was aangekleed met Chinese lampionnen en prenten en er stonden Turkse mensen achter de toonbank. Ook hier weer de integratie. De prijzen waren echter wel super Hollands. Twee capuccino en twee brownies kostte bijna 15 euro! Wij hebben daarna ook flink zitten mopperen. Zo Hollands zijn we ook wel weer.


tulpenpracht