de terreur van de colporteur

Trrrrrring trring, tering teringding! Daar gaat de telefoon weer. Zo'n superirritante colporteur die je ’s avonds belt als je na een vermoeiende werkdag net aan de warme prak zit. Voordat je de kans krijgt om te zeggen dat je zit te eten en helemaal niet gestoord wil worden door zo’n eikel, heeft diezelfde eikel jou al bestookt met zijn verkooppraatje en er meteen bij verteld dat hij je wel even op een goedkope manier van je schuld af kan helpen.
“Schuld? Ik heb helemaal geen schuld” roep je boos door de hoorn. Stilte aan de andere kant. Daarna verbaasd: “U heeft geen schuld? Echt niet?”
“Nee, niet dat het u iets aangaat, maar ik heb geen schuld”
“Eh…. een hypotheek dan? Daar kunnen we u ook vanaf helpen hoor, heel goedkoop, snel, discreet en pijnloos. Als u wilt kunnen we vanavond nog een afspraak maken, geheel vrijblijvend en dan….”
“Meneer, ik hoef geen hypotheek, ik heb niet eens een koophuis, ik heb geen schuld, nergens aan, dus ik ga ook geen schuld bekennen. Ik heb geen lening en die ga ik niet nemen ook en zeker niet bij u. Ik wil u niet eens over de vloer hebben. Wat dacht u daarvan!” zeg ik ijskoud.

Als je voor de tweede keer je inmiddels koud geworden prak naar binnen probeert te werken, gaat de telefoon weer. Iemand van Veronica dit keer.
“Goedenavond, spreek ik met mevrouw Juta? Klopt het dat u al heel lang lid bent van Veronica? Want in dat geval hebben wij een prachtige aanbieding voor u. Daarvoor moet ik u een vraag stellen en als u het antwoord goed heeft, hebben wij een prachtige prijs voor.”
“Een prachtige prijs? Nou kom maar op dan”, zeg ik lauw. Die prachtige prijzen vallen in ’t echie meestal erg tegen namelijk.
“Nou mevrouw Juta, daar komt de vraag: in welke stad huist de residentie van Nederland?”
Ik wil antwoorden: “Den Haag.” Maar ik kom niet verder dan “Den” want aan de andere kant barst een oorverdovend gejuich los. Word ik in de zeik genomen ofzo, vraag ik me ineens af.
“Helemaal goed mevrouw Juta!!! U heeft onze superprijs gewonnen. U kunt 3 maanden meespelen met de lotto, waarvan 1 maand gratis en voor niks, want dat betalen wij.”
Dacht ik het niet! Geen addertje, maar een complete boa constrictor onder het gras!
“Meneer, hoe kan ik het nou goed geraden hebben, ik kwam niet verder dan Den, ik heb niet eens de hele plaats uitgesproken”
“Ja eh, maar dat rekenen we toch goed, want ik wilde vragen: is dat Amsterdam, Rotterdam of Den Haag en u zei meteen al Den, dus dat rekenen we goed.”
Pfff, ging dat vroeger op school ook zo makkelijk? Ik kan het me niet herinneren.
“Nou allemaal leuk en aardig, maar ik maak geen gebruik van het aanbod.”
“Niet?? Mag ik u vragen waarom niet?”
“Nee, dat gaat u niks aan. Goeienavond.”
Voortaan toch maar die telefoon laten rinkelen.