in de wolken

Ik kijk graag naar wolken. Tijdens fietstochtjes door de polder als de avondzon de blauwe lucht verandert in een kleurenpalet van zacht geel, naar roze gemarmerd tot soms baksteenrood, waarin dan kleine schapenwolkjes zachtjes als minizeilscheepjes voorbij varen. Maar ook stormluchten zijn prachtig om te zien, van die hard voorbij jagende stapelwolken. Zeelandluchten noem ik ze, omdat ze zo goed in het weidse land van die provincie passen. Soms zie je ook weleens van die schapenwolken in groter formaat. Stapelschapen zogezegd. Wolken vanuit een vliegtuig gezien, lijken op donzige reuzenwatten. Alsof je er zo in zou kunnen springen. En met een bepaald licht lijkt het of je boven Antarctica vliegt, boven ijsbergen en nevelige wateren. Op heldere dagen met een koude lucht zie je veel van die condensstrepen van vliegtuigen in de lucht, vaak in de vorm van een kruisje. Alsof piloten een reusachtig boter-kaas-en eieren-spelletje aan het spelen zijn. Of je ziet 1 kruisje van twee vliegtuigen. Als dat dan ook nog ergens in de hoek van het uitspansel is, lijkt het net of je met een reuzenhand dat kruisje aan kunt klikken zodat je hemelscherm uitgaat. Opslaan als??
Op het strand aan de Algarve heb ik eens een hele tijd naar de wolken liggen kijken, sommige zag je groeien, andere smelten door het zonlicht. En ik zag gezichten, die steeds veranderden. Zou het dan toch waar zijn? Dat engeltjes op wolken vertoeven? Het moet haast wel!