Verstrooidheid ten top

Een tijdje geleden hebben mijn lief en ik afgesproken (en ook in ons testament laten zetten) dat we na onze dood gecremeerd en verstrooid willen worden. Maar dat laatste hoeft eigenlijk niet, want ik ben nu al verstrooid! Wat zeg ik? Ik ben mijn hele leven al verstrooid en vergeetachtig. Dat dat ook rare situaties op kan leveren, merk je als je ineens vergeet hoe iets heet. En dan gaat het niet eens om moeilijke woorden. Maar om hele gangbare begrippen en woorden die je bijna dagelijks gebruikt. Zo wilde ik eens aan een collega vertellen dat er een lampje van mijn richtingaanwijzer kapot was. Maar ik kon maar niet op het woord “richtingaanwijzer” komen. Dat leverde de volgende conversatie op:

R: Mijn ene lampje van de auto is kapot.
F: Welk lampje bedoel je?
R: Nou eh, je weet wel (koortsachtig nadenkend)
R: Hoe heet zo’n kreng ook alweer?
F: Iets van je dashboardverlichting?
R: Nee joh, dat van dat staafje naast je stuur.
F: Hmmm (knikt begrijpend, wat bedoelt ze in Godsnaam?)
R: Dat staafje als je de bocht omgaat en daar dat lichtje van!
F: Oh, van je richtingaanwijzer?
R: Ja! Wat goed dat je dat meteen snapt!

Gelukkig is de betreffende collega zelf ook nogal verstrooid. En nog geen week later vroeg hij iets aan mij. Hij zocht een klembord voor een dossier. En het woord “klembord” wilde niet te binnen schieten. Dat ging ongeveer zo:

F: Reny, heb jij voor mij zo’n eh.. groen ding?
R: Bedoel je een plant? (bedoelt-ie vast niet)
F: Nee joh, zo’n ding met ijzer er op en zonder gaten.
R: (hoopvol) Een hark?
F: Nee, zo’n eh… eh.. papier-vasthoud-ding.
R: Zo’n klemdinges?
F: Ja! Dat bedoel ik. He gelukkig maar, als ik jou toch niet had….

Altijd fijn als je iemand blij kunt maken met je lichtende aanwezigheid!