bacterie-ellende

Ik heb last van de kleintjes. Ja niet de kinderen, want die zijn allang groot. Maar van die heeeele kleintjes. Ik heb een heliobacter pylori. Dat klinkt als een hypermoderne geavanceerde design vliegmachine. Iets waar Adam Curry zo de markt mee op zou kunnen. Maar helaas, het is een ordinaire bacterie. Een hele hardnekkige die in mijn maagwand genesteld zit en het daar kennelijk prima naar de zin heeft. Hij trok zelfs een lange neus tegen de maagzuurremmers die ik al een paar keer van de huisarts kreeg. En dat waren toch geen lekkertjes.
Nu heb ik een kuur van drie soorten medicijnen gekregen om het ding uit te roeien, voordat ie zich kan gaan ontwikkelen tot een maagzweer. Of erger nog: maagkanker. Maar zover zal het waarschijnlijk niet komen. Ik word goed in de gaten gehouden door de internist.
Vorige week heb ik voor het eerst een gastro gehad. Een maagonderzoek waarbij ze je een slang door de strot duwen, waarna je wurgreflex gaat werken en je spontaan kokhalsneigingen krijgt. Die dien je te onderdrukken en je moet gewoon proberen de slang in te slikken, waardoor die verder naar beneden gewerkt wordt en ze (heel interessant overigens) in je slokdarm, maag en twaalfvingerige darm kunnen kijken. Je kunt zelf ook meekijken op een monitor en dat is wel heel apart. Ik had niet verwacht dat ik er van binnen zo egaal rozig uit zou zien! Mijn slokdarm deed me denken aan een grote roze tunnel en mijn maagwand leek op aarbeienvla.
Tijdens dat kijken wordt er ook nog een soort draadje met happertje door de slang gewerkt. Deze hapt her en der een stukje uit je binnenkant (biopsie heet dat geloof ik). En deze stukjes weefsel worden op kweek gezet. En daar bleek dus die taaie rakker in te zitten. Maar goed dat ze die biopsie gedaan hebben, want zo op het eerste gezicht leek er dus niks aan de hand en zag alles er perfect uit (zoals gewoonlijk zou ik bijna willen zeggen). Mijn lichaamscellen zijn altijd zo onhebbelijk om zich keurig te gedragen als ik onderzocht word door die of gene specialist. De dagen daarvoor hebben ze zich dan vreselijk misdragen, zorgen voor gewrichtspijn, maagpijn, moeheid etcetera. En als je dan bij de arts op de snijplank ligt, nou ja oke de behandeltafel dan, want snijden doen ze niet zo vaak, dan houden ze zich keurig stil en in het gareel. Net als een basisschoolklasje dat net gehoord heeft dat de inspecteur van het onderwijs op visite komt en vermanend is toegesproken door de meester of juf. Ook als er een foto genomen moet worden doen ze zo misselijkmakend lief, glimlachen tegen het röntgenapparaat alsof ze de playmate of the year zijn. Zo nu en dan komt er wel eens een onverwacht onderzoek en ja, dan vallen ze dus door de mand.
Zo is mijn schildklierafwijking aan het licht gekomen en dus ook deze heliodinges. Dat heeft me wel aan het denken gezet. Misschien moet ik niet zo openhartig zijn tegen mijn eigen cellen, maar ze gewoon wat vaker overrompelen met een verrassingsaanval! Hmm, iets om over na te denken.....