< Reny Juta: October 2005

Tuesday, October 25, 2005

Heksen en Hulpsinterklazen in opleiding



Gelezen op www.nu.nl:

opleiding tot heks fiscaal aftrekbaar. DEN HAAG - Wie een opleiding tot heks volgt, kan de kosten aftrekken voor de belasting. Voorwaarde is dat de opleiding leidt tot een betere financieel-economische positie van de betrokkene of dat de scholing nodig is voor het op peilen houden van diens vakkennis.

Dat is het! Ik loop al een tijdje rond met de gedachte of ik niet iets heel anders kan gaan doen. Gewoon helemaal het roer omgooien. Nou hier ligt de ultieme uitdaging. Ik moet nog even uitvogelen welke kosten ik allemaal af mag trekken. Eens kijken, hoe kan ik meneertje Belastingdienst nou op de meest efficiënte manier een poot uitdraaien? Ik zou een gemotoriseerde bezemsteel aan kunnen schaffen. Zo’n gestroomlijnd exemplaar. Eentje met zijden haren, want zo’n gewone takkenbezem zit natuurlijk voor geen meter! Die prikt als de neten. En als het kan met zitvlakverwarming en richtingaanwijzers. Een paar hippe handgebreide wanten erbij en een bivakmuts, want het kan natuurlijk koud worden als je “op zakenreis” moet. Alhoewel, die bivakmuts is wat tricky. Je zou voor een overvaller c.q. terrorist aangezien kunnen worden. Dat heeft wel zo zijn voordelen, want iedereen maakt meteen ruim baan! Je bent ook meteen van de files af en parkeren is al helemaal geen probleem meer, want je kunt je “voertuig” zo in de bezemkast stoppen.

Als ik met die heksenopleiding klaar ben, ga ik op college in Zoetermeer, want er is dringend behoefte aan gediplomeerde hulpsinterklazen heb ik gelezen. Die beunhazen die er nu rondlopen hebben slechts oog voor “kinderen” van 18 jaar en ouder heb ik gehoord. En ook stinken ze vaak naar de drank, dragen oneerbiedige gympies onder de tabberd en slaan liederlijke taal uit. Nou ik heb al een voordeel: mijn wenkbrauwen worden hier en daar al een beetje grijs! Ik heb alleen mijn kleur tegen. Hmm, ik ruik een gat in de markt. Is er nergens een opleiding voor Zwarte Pieten?

Sunday, October 23, 2005

Idolle hoop

Boeoeoe


Ook zo genoten van Idols?
Ik heb me weer eens de krampen gelachen. Ja, ik weet het. Het is heel gemeen. Blijkbaar zit het standaard in de aard van de mens ingebakken: leedvermaak als een ander voor paal staat, ik doe er ook aan mee, niks menselijks is mij vreemd. Zoveel van die valse kraaien die allemaal denken dat ze nachtegaaltjes zijn. De nepnachtegaaltjes zijn vaak vergezeld van een moederkloek die ook overtuigd is van het wereldtalent van zoon of dochter (meestal dochter). Als vervolgens dochterlief jankend het podium verlaat, staat mams klaar om de traantjes te drogen en het teleurgestelde valse-kraaienjong te troosten: "ach gossie, kom maar hier hoor, die lui hebben er geen zak verstand van, laat ze lekker barsten joh. Ga maar weer fijn met je barbie spelen dan."
Gelukkig zie je soms ook wel realistische ouders, die niet meteen de jury aan de hoogste boom willen hangen, maar inzien dat je er echt wat voor moet doen en meer in huis hebben, dan alleen de wil om lekker gauw beroemd te worden.

Gisteren heb ik me wel weer kostelijk vermaakt. Sommigen hebben geen flauw benul waar ze nu eigenlijk over zingen. Anderen denken weg te komen met het opdreunen van het clublied van de plaatselijke voetbalclub. En dan die ijskonijnenblik van Jerney Kaagman, alsof ze wil zeggen: "Neem je me nou in de maling of denk je echt dat je een kans maakt!" Nou, als mijn kind zo vals zou zingen, zou ik hem of haar in elk geval afraden om auditie te doen. Ik heb ooit een keer meegemaakt dat de glazenwasser zowat van zijn ladder viel, toen ik in mijn onschuld een paar aria's in de badkamer weggaf. Maar of dat nu kwam omdat ik zo vals stond te kwelen of omdat ik net het raampje openduwde waar zijn ladder tegenaan stond, daar wil ik vanaf wezen. Ik ga dat in elk geval niet Idols-minnend Nederland aandoen.

Ooit, jaren geleden, heb ik eens (na vele glazen wijn) meegedaan aan een soort soundmixshow op vakantie. De man die het presenteerde wilde zelf ook altijd heel graag in beeld en die liep dan ook voortdurend voor het scherm waar de tekst op stond. Aangezien het een tekst van Hazes was (waar ik helemaal niet goed in ben, maar mijn vriendin waarmee ik samenzong wel) liep ik telkens vast. Op een gegeven moment riep ik, helemaal vergetend dat ik in de microfoon stond te brullen: "ga nou toch 's opzij joh eikel! Je bent toch niet doorzichtig!"
Reactie van de kinderen? Die zijn het zwembad ingevlucht bij de eerste valse noten!

Sunday, October 16, 2005

Indo nostalgie

Onlangs mailde mijn in Portugal woonachtige vriendin Maureen me een linkje naar: www.indo.startbewijs.nl een site vol met links naar websites die op een of andere manier met Indonesië en het vroegere Nederlands-Indië te maken hebben. Ik ben daar gretig ingedoken en kwam een heleboel leuke dingen tegen, o.a. een website die heette: Indisch-4ever, een weblog met allemaal oude foto’s en nieuws over het Indonesië van nu en met kooksites met Indische gerechten. Toen ik dat allemaal las en zag raakte ik meteen in de ”Indo-modus” en ik werd door een gevoel van nostalgie bevangen.

Mijn neef, tante en oom

mijn opa en oma Geraerds Thesingh

Zolang ik me kan herinneren hebben mijn opa en oma (van moeders kant) bij ons ingewoond. Mijn moeder heeft ze tot aan hun dood verzorgd. Mijn opa was een Hollander en mijn oma een frêle Javaanse, een pittig wijffie, net zoals het eten dat ze kookte . Zij sprak ook alleen Maleis. Ze verstond ons wel en wij haar op de een of andere manier ook. Ook al spraken wij geen Maleis, we wisten donders goed wat ze bedoelde als we ondeugend waren geweest en we werden voor “brandal” of “nakal” uitgemaakt en als ze het over “glitisch” had, dan hadden we met onze tengels ergens aangezeten waar we af dienden te blijven. Het woord "adoe" werd op meerdere manieren gebruikt. Als oma schrok of pijn had of medelijden met iemand, dan zei ze "adoe". Met de klemtoon op "doe". Nu weet ik niet of ik de woorden hier goed spel, want ik ken maar een paar woorden Maleis en dan nog alleen fonetisch. Zo weet ik dat ze “prettige wandeling” bedoelen als ze “selamat djalan” tegen je zeggen. En “selamat makan” is wat bekender: “smakelijk eten.”
Op onze Jutafamily site heb ik een aparte Indiëpagina aangemaakt. Hier staan oude documenten op zoals doopakten, (zelfs een uit 1860), liedjes uit oorlogstijd en oude foto's.

Mijn moeder als mooie jonge vrouw

met die licht melancholische blik...

Vroeger kwamen er altijd massa’s ooms en tantes op bezoek in de weekenden. Dat was altijd gezellig. Er werd uitgebreid ge(rijst)tafeld. Dat was ook zoiets: als je klasgenootjes vroegen wat je gegeten had en je zei dat je rijst op had. Dan was de steevaste reactie: oh, lekker met krenten en suiker en een beetje boter en kaneel! En dan keek ik ze vol afschuw aan: boter, kaneel en suiker!!! Het idee alleen al. En die krenten kon ik al helemaal niet plaatsen. Maar zij bedoelden de oerhollandse rijstepap (wat ik niet toen nog niet kende). En als de volwassenen wilden bijpraten na het eten, werden wij naar buiten gedirigeerd of je moest boven spelen als het slecht weer was. Als we erg veel kabaal maakten, werd er door die of gene naar boven geroepen: “Ayooo niet zo kedebloekendeblakken dan!!” (niet zo stommelen dus). Dit soort woorden heb ik altijd wel onthouden. De rest is toch wat in het putje gezakt, want er zijn al veel oudere familieleden overleden. En hoe ouder je wordt, hoe vaker je terugdenkt aan je jeugd. Ik heb soms weleens heimwee naar die tijd, lekker onbezorgd buiten spelen, je niet druk hoeven maken om al die “grotemensendingen”. Je mag het eigenlijk niet zeggen, maar je zou haast verlangen om een beetje kinds te worden! Alhoewel, soms heb ik dat al!! Kom het is mooi weer, ik ga lekker in de tuin in het zonnetje zitten, een beetje dagdromen. Selamat tidor! (welterusten)
-----------------------------------------------
Google
< Blog Directory